02 BONUS: Rocznica bloga: Kawałki serca

[muzyka 1,2]

Kawałki serca

            Całe życie Scarlett było pełne miłości. Wychowała się w kochającej rodzinie, miała wspaniałych przyjaciół, ukochanego… Można by rzec, że jej życie było całe idealne. Lecz, gdy nastał ten dzień, dzień który zmienił wszystko, nie mogła powstrzymać łez. Dlaczego Bóg, czy ktokolwiek inny na górze najpierw dał jej tak wspaniałych ludzi, a później każdego kolejno odebrał? Najpierw Peter, który zdradził, później Lily i James, tak okrutnie jej odebrani, następnie Syriusz, jej ukochany, który w akcie rozpaczy i lojalności wobec najdroższych przyjaciół, poprzysiągł zemstę, która doprowadziła go pod wrota Azkabanu, choć tak naprawdę nic nie zdążył zrobić. Następnie Scarlett, która opuściła Wielką Brytanię, choć z całych sił pragnęła zostać, tym samym tracąc Remusa, Harry’ego i rodziców, bo choć miłość w jej sercu utrzymywała się nadal i nie uleciała niczym powietrze z balonu, to dusza wołała. Jej krzyk był rozdzierający. Chciała obecności ludzi, którzy tak wiele dla niej znaczyli. Nie mogła spać, bo serce płakało, nie mogła wykonywać podstawowych czynności, bo głos w jej głowie mówił, że coś jest nie tak, że czegoś, a raczej kogoś jej brakuje, że jej życie, nie jest takie jakie powinno być.

            Coraz częściej zastanawiała się nad tym, czy nie lepiej byłoby umrzeć. Bo jaki był sens, bu egzystować bez szczęścia. Zadawała sobie pytanie: „co mi zostało?”. Siedziała w jakiejś dziurze w  Bułgarii sama. Czuła się jakbym była zamknięta w jakimś ciasnym kartonie, do którego nikt nie dał dostępu, jakby był on tak zakneblowany, że nie mogła złapać oddechu. Egzystowała bez wszystkich ludzi, którzy nadal byli sensem jej życia. Bez rodziców, przyjaciół, ukochanego i chrześniaka. Nie miała możliwości by zobaczyć jak Harry się rozwija. Tęskniła za nimi wszystkimi, a jej serce krwawiło. Ktoś za każdym razem, gdy myślała o opuszczeniu Anglii i tych wspaniałych ludzi, wyciągał sztylet i wbijał go w jej serce, które bez miłości nie nadawało się do niczego. Nic nie mogło zapełnić tej wielkiej pustki w jej życiu. Ale czy miała jeszcze po co wracać? Lily i James, odeszli na tamten świat, zabierając ze sobą kawałki jej serca, które należały do nich, bowiem Scarlett zawsze mówiła, że jej serce podzielone jest na wiele części i każda należy do osoby, którą kocha. Syriusz siedział w Azkabanie, zamknięty w ciasnej celi, za niewinność, wraz z innym kawałkiem. Jej rodzice, siedzący w Dolinie Godryka i tak rozpaczliwie tęskniący za swoją jedyną, ukochaną córką, byli opiekunami dwóch następnych. Peter, któremu ofiarowała coś tak ważnego, zniszczył to doszczętnie, swoją zdradą i nic już nie było w stanie uratować tego kawałka, nie można także zapomnieć o Harrym. Małym Harrym, który w swoich dziecięcych rękach trzymał kolejną część, oraz jej dziadkowie, wujek Charlus i ciocia Dorea, którzy, mimo iż nie byli tu na świecie, zabrali kolejne części. Pustkę po dziadkach i Potterach w części wypełnili pozostali ukochani, acz nie do końca. W tej chwili tak ważny organ był postrzępiony, zakrwawiony, acz nadal bił, nadal kochał i kawałki serca, które oddała w troskliwe ręce, także

            Jednak, mimo iż zawsze odwaga była jej przyjaciółką, tym razem bała się chwycić wyciągniętą przez tę cnotę dłoń. Bała się wrócić. Pierwszym powodem był Harry. Harry, który nawet nie wiedział o jej istnieniu, chłopak, który miał już poukładane bez niej życie, choć mieszkał u Dursleyów, najgorszych mugoli na świecie, to był do nich przyzwyczajony. Znał ich, a może i nawet darzył odrobiną sympatii. Poza tym był jeszcze dzieckiem, maleństwem, które nie rozumiało wielu rzeczy, przecież nie mogła zapytać go, z kim by wolał być. Ten wiek, to nie czas na tak ważne wybory. Drugim powodem był Remus. Jej najukochańszy przyjaciel i bała się, że już o niej zapomniał. Ta myśl, była jak ów sztylet, raniła serce. Nie chciała w to wierzyć, ale co jeśli Lunatyk miał nowych przyjaciół? A co gorsza, co jeśli i ją uważał za zmarłą? W końcu nikt tak naprawdę nie widział, co wydarzyło się tamtego feralnego dnia w Dolinie Godryka. Zniknęła, tak nagle i niespodziewanie, i nikt prócz jej, Syriusza i państwa Jonson, nie wiedział dlaczego.

            A jeśli chodzi o Harry’ego, to miała wiele wątpliwości. W końcu Dursleyowie nie wiedzieli nic o świecie magii, a tak wiele osób, czekało na ich siostrzeńca, a chrześniaka Scarlett. Poplecznicy Voldemorta, czarodzieje łaknący wrażeń, jakimi na przykład byłoby porwanie Chłopca-Który-Przeżył… W końcu, niektórzy mieli dość pokręcone myśli, o czym można było przekonać się w czasie wojny czarodziejów. Jeszcze gorsze było to, że jej rodzice nie mogli przejąć opieki nad Harrym, choć byli jego stryjecznymi dziadkami i choć bardzo chcieli. Więc dlaczego tak się nie stało? W końcu mieliby duże szanse, ze względy na bardzo bliskie relacje, jakie mieli Jonsonowie i Potterowie, oraz samo to, jakimi ludźmi byli Dursleyowie. Jak zawsze, Dumbledore się stał.

            Tego dnia, to jest trzydziestego pierwszego października, tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego pierwszego roku, na początku państwo Jonson o niczym nie wiedzieli, a gdy mieli już te świadomość, było za późno, Dumbledore oddał Harry'ego tej samej nocy Petunii, a rodzice Scarlett o śmierci swojego bratanka i jego żony dowiedzieli się dopiero dzień później. Jednak dyrektor zabronił im przejęcia opieki nad synem Jamesa. Tłumaczył to tym, że był już u swoich wujków i że tak powinno być. Jako byłych członków Zakonu Feniksa, poprosił ich by nie ingerowali w jego życie i powiedział, że jego egzystencja w świecie mugoli była bezpieczniejsza. Scarlett sądziła inaczej. Przecież Śmierciożercy mogli go odnaleźć i tak, i tak, a tylko czarodzieje mogli go obronić, jednak sądziła, że Dumbledore’owi chodziło o coś jeszcze.

            Tamtego dnia, gdy dowiedziała się, że jej rodzice ulegli dyrektorowi, nazwała ich głupcami ślepo wierzącymi w każde jego słowo. Rozumiała, że go szanowali i że był wielką szychą, ale to nie jego zdanie powinno się dla nich liczyć najbardziej. Ona także darzyła szacunkiem tego czarodzieja, w Hogwarcie nawet łączyły ich przyjacielskie stosunki, na tyle na ile pozwalały relacje dyrektor-uczeń, ale zdystansowała się do jego osoby po pewnym czasie, zwłaszcza wtedy, gdy przeczytała list od rodziców, w którym informowali ją o prośbie, a raczej rozkazie Dumbledore’a. Kochała rodziców, ale nie mogła uwierzyć, że tak ślepo mu ufali.

            To prawda, że trudno było jej wrócić do Anglii, acz jeśli to jej rodzice, wzięliby Harry’ego pod swoje skrzydła, wtedy poznałaby chrześniaka i na pewno odważyła się na ponowne zamieszkanie w Londynie i zaopiekowanie się chrześniakiem. Była pewna, że wyszłaby z dołka, w który wpadła zaraz po śmierci przyjaciół.

            Na początku pobytu w Bułgarii, była na skraju załamania psychicznego. Nie robiła nic. Spała kilka godzin, a resztę przesiedziała na kanapie, wpatrując się pustym wzrokiem w przestrzeń, nie jedząc nic, pijąc od czasu do czasu szklankę wody. Zamykała się w domu, nie wychodziła na dwór. Ludzie mieszkający w pozostałych mieszkaniach w kamienicy, nawet nie wiedzieli, kto przeprowadził się pod numer sześć. Jej stopa ani razu nie stanęła na chodniku prowadzącym do sklepu. Nie potrzebowała jedzenia. Na samą myśl, że Lily i James już nigdy nie będą mogli nic spożyć, a Syriusz musi truć się czymś w Azkabanie żołądek zaciskał jej się w supeł. Syriusz wysłał ją tu, dosłownie, sam przeniósł ją do Bułgarii, do mieszkanka, które kiedyś było wynajmowane przez jego wujka, wykluczonego z rodu Blacków za charłactwo. Nie funkcjonowała normalnie. Bała się zamknąć oczy, bo natychmiast w jej głowie pojawiały się wspomnienia z tej październikowej nocy, acz nie tylko to co widziała, nie tylko martwe ciała przyjaciół, acz także nadejście tej bestii, choć nie był świadkiem tego wydarzenia.

            Acz, gdy tylko przypomni sobie puste spojrzenie przyjaciół coś kłuło ją w serce. Kiedyś słyszała, że tak naprawdę ciało to tylko pojemnik dla duszy. Zniszczoną, złą duszę można było zapakować w najpiękniejsze pudełko, a tę najpiękniejszą w to najmniej ozdobne. To dlatego nie liczyła się figura czy twarz, bo to dusza była ważna, kocha się osobę za to jaka jest, a nie jak wygląda. Dlatego gdy Scarlett zobaczyła ciała ukochanych przyjaciół, tak puste, bez tak ważnej zawartości, bez ich dusz, które kochała, zaczęła płakać. Jej ukochany tato, który zawsze raczył swoją mądrością, powiedział jej kiedyś, że łzy stworzono po to, by zmazywały ból. W tamtym momencie tak było. To dlatego tyle płynu spływało po jej policzkach. Do tej pory nie było dnia, w którym nie uroniłaby łzy, a ból i tak pozostawał. Szloch zaś był rozpaczliwym wzywaniem szczęścia, które utraciła.

            Ludzie nie umieją przyznać się przed sobą do swoich słabości. Tak już jest. Niektórzy uważają to za coś wstydliwego inni boją się, że jeśli je ujawnią, staną się one jeszcze silniejsze. Lecz nikt tak naprawdę nie myśli, że może przyznanie się do tego, jest pierwszym krokiem do zwycięstwa z nimi. Scarlett długo się z tym zmagała. Mimo iż widać było gołym okiem, że staje się wrakiem człowieka, nie chciała tego wypowiedzieć na głos. Ten czas był okropny. Wyglądało to tak, jakby jej duszę uwięziono gdzieś daleko od ciała. A egzystencja bez duszy, nie była egzystencją. Scarlett opadała na siłach. W ciągu roku schudła ponad dziesięć kilo, w końcu nic nie jadła. Można było uznać, że popadła w anoreksję. Jej ciało zostało na ziemi, a dusza starała się dostać tam gdzie ona nie mogła. Do jej bliskich. Dlatego zamknęła się w sobie. Nic nie mówiła, nie jadła, mało spała, kompletnie straciła kontakt ze światem zewnętrznym, nawet nic nie kupowała, rachunki płaciła drogą pocztową z pieniędzy dziadków. Stała się pustym pojemnikiem. W najgorszym tego słowa znaczeniu. Jej dziadkowie, wujkowie i przyjaciele umarli, tak. Ich ciała także stały się pustymi pojemnikami, ale za to dusza była gdzieś tam szczęśliwa. A dusza Scarlett? Niby w niej była, niby w środku rozmyślała, tęskniła, kochała, pragnęła szczęścia, acz uleciała gdzieś wysoko, krzycząc z rozpaczy i tęsknoty, stała się zraniona, a zranioną duszę trudno uleczyć.

            Kiedy trochę się jej polepszyło, pomyślała, że mogła popaść w schizofrenię. Straciła swoje życie, jej dusza, serce, a nawet ciało było okaleczone. Potrzebowała lekarstwa, które istniało, które mogła zdobyć, acz musiała wrócić, a na to nie wystarczało jej sił.

            Takie były pierwsze trzy lata. Już nie była tą zawsze wesołą, uśmiechającą się kobietą. W końcu odebrano jej przyjaciół, rodzinę, a tym samym większą część jej serca. W ciągu tych kilku lat pisała z rodzicami, acz ci zauważyli, że to wyglądało, jakby wcale nie ona była autorem wiadomości. Nie był w nich widoczny ten ciągły entuzjazm i radość. To już nie była ich córka, czuli to. Postanowili, że wbrew wszelkim zakazom odwiedzin, jakie im postawiła, mówiąc, że potrzebuje sama sobie z tym wszystkim poradzić, kupili bilety i przyjechali. Przyjechali do swojej najukochańszej córki, za którą tak tęsknili, którą tyle razy chcieli odwiedzić, ale zawsze szanowali jej zdanie, robili wszystko co chciała. Była ich jedynaczką.

            Przyjechali do Bułgarii, a to co tam zastali przeszło ich najgorsze oczekiwania. Oczy Scarlett były puste. Rzeczywiście tak, jakby umarła. Nawet nic nie powiedziała na ich widok, tylko popatrzyła. Wyglądała jak ożywiony trup. Siedziała na brudnej kanapie w startym dresie, w splątanych włosach. Zupełnie o siebie nie dbała, ale sądziła, że nie miała już o co.

            Eva i Robert wpadli w rozpacz. Pani Jonson zajęła się córką, tak by znowu stała się tą piękną kobietą, dla której chłopcy w Hogwarcie tracili głowy. Nie trzeba było dużo. Umyła ją porządnie, choć jej łzy mieszały się z wodą, rozczesała nadal piękne, gęste loki. Lekko pomalowała, ubrała w sukienkę. Byli tam długo. Cały rok. Przez trzy miesiące Eva czytała jej książki, które przywiozła i które kiedyś Scarlett z taką radością pochłaniała. Oglądały zdjęcia z dzieciństwa, Eva czesała ją i śpiewała piosenki, jakie kiedyś napisała jej córka. Choć Scarlett się nie odzywała, to uśmiechała czasami. Jej serce się regenerowało. Ich obecność była jej siłą. Po raz pierwszy od kilku lat stała się choć na chwilę sobą, acz nadal nie wymówiła ani słowa.

            Eva była nieskończenie cierpliwa. Czekała, aż jej córka wróci do siebie. Nie ważne było kiedy. Ważne było, by ich obecność sprawiła, że jej kochana Scarlett powróci. Acz Robert… Robert to była inna sprawa. Tęsknił za dziewczynką, która tak pięknie śpiewała przy jego grze na fortepianie, za dziewczynką, która zawsze traktowała ramię swojego ojca jako podporę. Scarlett była siłą Roberta, Robert był siłą Scarlett. Tęsknił za dziewczyną, z którą utrzymywał sekrety, z którą ukrywał przed Evą, o której wróciła z randki z Syriuszem, tęsknił za kobietą, która mimo swojego wieku nadal pozostawała jego dziewczynką i na każdym kroku okazywała mu swoją miłość, samą swoją obecnością. Nie wytrzymywał. Patrząc w jej puste oczy, na jej nieruchome ciało, słowa wypłynęły jak strumień z jego ust:

            - Zmieniłaś się – zacisnął pięści i powieki, by nie uronić łez. Scarlett wydawała się nieobecna. – Twój stosunek do mnie jest zupełnie inny. Gdzie się podziała moja ukochana córka? – prawie nigdy nie płakał, acz teraz łzy sączyły się z jego oczu, niczym krew ze zranionego serca. – Wiem, że jesteś taka już od tych trzech lat. Nie oszukasz mnie. Jesteś nieobecna, oziębła – zaczął łkać ciesząc się, że Eva wyszła do sklepu, nie mogła zobaczyć go w takim stanie, a jego córka i tak nie zwróciła na niego uwagi, ale i tak musiał to powiedzieć. By oczyścić swoje serce z bruzd. – Nie mam pojęcia co zrobiłem, może chodzi o to, że nie przybyłem wcześniej? Gdybym tylko, wiedział, gdybym wiedział, że nie jesteś sobą, że potrzebujesz kogoś… Ale jeśli masz dość, to zostawię cię w spokoju skoro tego chcesz – popatrzyła na nią z nadzieją. Jej wyraz twarzy nie zmienił się. Była taka chłodna, taka inna. – Tego właśnie chcesz? – spytał z rozpaczą. Jego szloch poniósł się po pokoju, a łzy skapywały na dywan. – Wiesz czemu tak zrobię? Bo liczę się z twoimi uczuciami… O wiele bardziej niż ze swoimi, choć tak pragnę obecności mojej córeczki. Ale zrobię to. Kocham cię i zawsze będę – zaczął łkać, nie zauważając, że twarz Scarlett nabiera barw. Odwróciła się w jego stronę.

            - Powiedziałeś kiedyś, że łzy zmazują ból. Proszę zmyj mój, bo moje łzy nie wystarczą – jej głos był smutny, a słuchać było w nim potrzebę bliskości. Odezwała się po raz pierwszy. Robert uniósł głowę. Ręki jego córki rozłożyły się. Podszedł do niej i przytulił z całych sił. Oboje łkali w swoje ramiona, oboje znowu poczuli swoje wsparcie, a następny kawałek serca Scarlett powrócił i miał się dobrze. Dusza powróciła na swoje miejsce z kilkoma ranami, ale jednak. To był przełomowy moment.

~*~

            Tak minęły te pierwsze lata. Pełne bólu i nieszczęścia. Jednak obecność jej rodziców zmieniła wiele. Byli jak maść na jej zakrwawione serce i zranioną duszę. Nie uleczyli ich do końca, bo do tego potrzeba były jeszcze obecności innych ludzi, których kochała, ale stała się weselsza. Jonsonowie zostali z nią na cały rok. Scarlett zaczęła wychodzić na dwór, coraz częściej się uśmiechała, a wspomnienia o ukochanych osobach już nie bolały tak bardzo. Wręcz przeciwnie. Uśmiechała się przypominając sobie te wszystkie zabawne momenty i wspaniałe chwile jakie z nimi spędziła. Straciła coś bardzo ważnego, to prawda i to nadal było straszne i bolesne, ale musiała w końcu stać się silna. Podeprzeć się na silnym ramieniu ojca, który zawsze podnosił ją jak upadała. Chwycić delikatną dłoń swojej matki, która zawsze o nią zadbała.

            Eva nadal oglądała ze Scarlett albumy, acz tym razem blondynka uśmiechała się, opowiadała mamie jakie wspomnienia wiążą się z fotografiami i przypominała sobie wszystkie chwile jakie spędziła z przyjaciółmi i rodziną. Acz gdy Eva trafiła na album ze zdjęciami Scarlett i Syriusza, młodsza kobieta nie mogła powstrzymać łez. Wspomnienia o ukochanym były tak wyraźne, tak bardzo za nim tęskniła. W tamtym momencie chciała dostać się do Anglii stanąć przed Wizengamotem i opowiedzieć im o wszystkim. Wiedziała, że prawdopodobieństwo, że jej uwierzą jest równe zeru, acz nie mogła siedzieć tak bezczynnie.

            Gdy powiedziała o tym matce, ta zaraz wydała się być bardzo zatroskana. Powiedziała, że dla swego dobra nie powinna tego robić, a Syriusz miałby wyrzuty sumienia, gdyby trafiła do Azkabanu i że nie po to wysyłał ją do Bułgarii. Chciał by była bezpieczna i nie oskarżano jej za coś czego nie zrobiła. Scarlett zrozumiała. Z trudem, ale jednak, acz nie zmieniało to faktu, że jej serce najgłośniej nawoływało imię Syriusza. Pragnęła jego obecności. Tak szybko się od niego uzależniła. Dzień bez niego była katorgą, nie mówiąc tu o latach.

            Z dnia na dzień było jeszcze lepiej. Scarlett mimo wszystko cieszyła się z obecności Roberta i Evy. Jedyne czego wtedy potrzebowała to ich bliskość. Może to było egoistyczne z jej strony, ale nie chciała by wyjeżdżali. Każdego dnia jej matka i ojciec odratowywali jej zranione serce, które wkrótce miało stać się takie jak dawnej.

            Minął następny rok. Scarlett w Bułgarii była już cztery lata. Te miesiące były inne. Jonson została już uleczona. Wiedziała, że w końcu musiał nastać czas rozłąki z rodzicami. Podziękowała im najszczerzej za to, że ich miłość sprawiła, że jej dusza znów powróciła do ciała i poprosiła by teraz znaleźli trochę czasu dla siebie. Nie byli pewni czy mogą ją zostawić, nie chcieli tego robić, ale nalegała, mówiąc, że i tak już wiele dla niej uczynili.

            Gdy wyjechali było inaczej niż przed ich przyjazdem. Scarlett chciała zrobić coś pożytecznego. Jej dawne „ja” powróciło i chciało pomagać. Zawsze była dobra z eliksirów. Nie tak jak Snape czy Lily, ale i tak była bardzo chwalona przez Horacy’ego Slughorna. W liście poprosiła rodziców o przysłanie jej wszelkich potrzebnych składników i wzięła się do pracy. Każdy dzień nie był już taką udręką. Znów była silna, ale nie dość by powrócić. Harry miał już pięć lat. Takie dzieci bardzo dużo rozumiały, więcej niż zdawało się dorosłym, ale Scar bała się. Sama ledwo wróciła do siebie, a miałaby opiekować się dzieckiem. Nie wiedziała czy była w stanie. Bała się odrzucenia ze strony chrześniaka, tego, że jej nie uwierzy, weźmie za wariatkę… Nie mogła wrócić. Na to była zbyt słaba.

            Lata mijały. Scarlett z każdym rokiem stawała się starsza. Czas nie uleczył ran, bo nie był w stanie, ale sprawił, że zapomniała o okresie, w którym wpadła w depresję. Nadal ważyła eliksiry, od czasu do czasu wychodziła na dwór, przynajmniej trzy razy w tygodniu pisała w rodzicami, znów czytała wiele książek i pisała piosenki. Blizny na przedramieniu czasami piekły. Jedna, błyskawica o wiele częściej niż łapa. Wiedziała co to oznacza. Harry więcej razy był w niebezpieczeństwie niż Syriusz. Rodzicie wszystko jej opisali. Jego pierwszy i drugi rok. Zamartwiała się, ale czuła także dumę. Prawdziwy syn swoich rodziców. Syriusz siedział w Azkabanie. Blizna, która go symbolizowała także piekła dość dużo razy. Nawet nie chciała myśleć co czuje jej ukochany, bo jej serce znowu by pękło.

            W końcu zdarzyło się coś co zmieniło cały pogląd na powrót do Anglii, Scarlett. W jej ręce dostała się gazeta. Syriusz uciekł z Azkabanu! Jej szczęście było niewyobrażalne. Mimo iż nadal oskarżony był o coś czego nie zrobił to nie musiał siedzieć w ciasnej, brudnej celi razem ze szczurami.

            Wtedy krew w jej żyłach zaczęła buzować. Z całych sił pragnęła wrócić do Anglii. Była już sobą. Wesołą, kochającą sobą, która właśnie w tamtym momencie zrozumiała jak bardo tego potrzebowała. Nie czekała długo. Napisała do rodziców, że chcę wrócić, że nareszcie jest gotowa, a ci pełni radości oświadczyli, że będą czekać na nią na lotnisku i ich dom, zawsze będzie także jej domem. Nie czekała długo. Jej serce biło teraz ze zdwojoną siłą, a po ranach na sercu pozostało kilka blizn, które, mimo, że czasami dawały o sobie znać, to nie były już takie bolesne.

            Wróciła. Wróciła do swojego domu. Do kraju w którym jej życie było takie cudowne, do kraju w którym poznała tak wspaniałych ludzi, acz Anglia była miejscem w którym także straciła to wszystko. Potrzebowała silnego ramienia Roberta i delikatnej dłoni mamy, które jej ofiarowali. Jakoś dała radę. Z ich pomocą była gotowa przezwyciężyć wszystko.

            Kolejne dwa tygodnie zbierała się do odwiedzin u Dursleyów. Wspomagana i dopingowana przez rodziców była coraz bliżej podjęcia decyzji. Zaproponowali, że pójdą z nią, acz ta sprawa była taką, z którą musiała sobie poradzić sama. Kawałki jej serca, które powróciły na swoje miejsce gdy wróciła do Anglii, gdy odwiedziła cmentarz i miejsca, w których przebywała z ukochanymi osobami nadal nie były do końca sprawne. To strasznie, ale tak było. Ale musiała zebrać w sobie odwagę, której miała pod dostatkiem. Musiała odwiedzić Harry’ego i choćby zaproponować mu przeniesienie się do niej, do domu który kupiła, mimo iż jej rodzice tak bardzo chcieli by zamieszkała z nimi. Musiała to zrobić dla Lily i Jamesa, dla Harry’ego, a przede wszystkim dla siebie.

            Gdy to zrobiła, gdy poszła do Harry’ego i odbyła z nim rozmowę, gdy opowiedziała całą historię, uznała, że jej strach był absurdalny. Chciał z nią zamieszkać. Widać to było gołym okiem, gdy tylko usłyszał te propozycję, zaczął się pakować by raz na zawsze uwolnić się od Dursleyów, a ona od bólu. Nie miała tajemnic przed Harrym. On opowiedział jej wszystkie swoje przygody, ukryte pragnienia, a i ona wykazała się szczerością i zaufaniem wobec niego, acz nie mogła powiedzieć mu o tamtym strasznym okresie, wszystko tylko nie to.

            Obecność jej chrześniaka sprawiła, że serce się scaliło. Wszystkie kawałki znów połączone były razem. Rany i blizny nadal pozostały, a wyleczyć je mogła tylko jedna osoba. Syriusz. Wiedziała, że w końcu się z nim spotka. Acz na razie nie myślała o tym. Jej ukochany nie dowie się, że jest w Anglii. Gdy tylko wróciła na stanowisko aurora, Korneliusz Knot zapewnił ją, że wiadomości o niej nie będą pojawiały się w Proroku Codziennym.

            - Zdaje sobie sprawę, jakie relacje łączyły panią i Blacka – spojrzał na nią wyczekując jakiejś reakcji. Scarlett drgnęła, acz nie z tego powodu o jakim myślał minister. – Nie musi się pani lękać – położył jej swoją dłoń na ramieniu. – Nie dopuszczę by Prorok Codzienny publikował o pani wiadomości, co to, to nie. W końcu nie chcemy by Black znów dostał szału.

            Mimo iż słyszenie takich słów wobec jej ukochanego było ciężkie, to nie mogła odpędzić od siebie myśli, że to dobrze, że Syriusz nie dowie się wszystkiego z gazet. Takie wiadomości nie były czymś normalnym. Wiedziała, że musi się z nim skontaktować. Jej serce cały czas rozpaczliwie wołało jego imię, acz na to nie miała aż tyle siły. Musiała oswoić się z myślą, że być może jego uczucie do niej się wypaliło. Wiedziała, że zawsze będą przyjaciółmi, co do tego nie było wątpliwości, acz tyle lat mogło wszystko zmienić. Mówiła sobie, że to co ich łączyło nie mogło zniknąć, wierzyła w jego uczucia, ale bała się, musiała psychicznie przygotować się na kolejne spotkanie, spotkanie po którym jej serce znów może być takie jak dawniej.

            No i pozostawał jeszcze Remus. Na spotkanie z nim też jeszcze nie była gotowa. On przecież uważał ją za taką silną kobietę. Wstyd byłoby jej patrzeć mu w oczy z myślą o tym jaka była przez pierwsze lata w Bułgarii, wstyd patrzeć byłoby jej w jego oczy z myślą, że może znienawidzić ją za brak jakiegokolwiek odzewu. Musiała nacieszyć się Harrym, a gdy wreszcie dzięki niemu zyska na wszystko odwagę, zrobi to co należy.

            Te wszystkie przeżycia pokazały Scarlett, że miłość jest największą potęgą jaka istnieje, że sama obecność ukochanej osoby koi, że sama jej bliskość jest jak lekarstwo i mimo, że przez to uczucie można cierpieć, to jest to dobre cierpienie, bez zwątpienia. Jeśli cierpi się z miłości to znaczy, że można za nią umrzeć, że ona da nam największą siłę. Niektórzy mówili jej, że to uczucie jest słabością, ale ona, pomimo tego co przeżyła, pomimo tego bólu, jaki doświadczyła, wiedziała, że wręcz przeciwnie. Bo to nie przez miłość cierpiała. Cierpiała przez jej brak, przez brak obecności ukochanych osób, ale to właśnie miłość była jej siłą. Dała jej odwagę na to, by znów być szczęśliwą. A kawałki jej serca, które oddała w ręce ludzi, których kochała, tak naprawdę nie były zranione. To właśnie dzięki nim, dzięki tym kawałkom  była w stanie przełamać ból i za pomocą miłości i ludzi, których kocha uleczyć te zranione części.

~*~

I jest. Oto bonus z okazji pierwszej rocznicy bloga. Trochę spóźniony, ale jednak. Szczerze? Sama nie wiem co o nim sądzę. Mogłam się bardziej rozpisać, ale cóż... 

      Pamiętam ten dzień w którym założyłam ZMwZF na Onecie. Szybko stworzyłam strony i wstawiłam prolog, który różnił się trochę od teraźniejszego. Kilka dni później wstawiłam pierwszy rozdział. Tak naprawdę wtedy byłam z nich taka zadowolona, a teraz jak patrzę na nie to widzę ile błędów robiłam, ale mój styl się poprawił. Właśnie dzięki pisaniu tej opowieści, a przyznaje, ze wtedy dopiero poznawałam serię o Harrym Potterze, bo stosunkowo późno się nim zachwyciłam i byłam jeszcze jak niedojrzały owoc. Stworzyłam Scarlett osobę, dla której siła miłości jest największa i mam nadzieję, że widać to w tej miniaturce. Ta historia będzie towarzyszyć mi zawsze. Scarlett, będzie towarzyszyć mi zawsze. Bo choć z czasem jest dziecinna, wkurzająca i naiwna, to jest jak druga Ja. Ma wady i zalety, tak już jest.

            Myślę, że teraz wiele osób inaczej spojrzy na to, czemu Jonson nie wróciła do Anglii. Ani Syriusz, ani Harry nie zdają sobie sprawy co tak naprawdę ją powstrzymało. Mam nadzieję, że nie namieszałam za bardzo i choć niektórym ta miniaturka się spodoba.

            Chyba najwyższy czas podziękować ludziom, którzy towarzyszyli mi przez ten rok. Niektórzy dołączyli do grona czytelników niedawno, inni byli od początku, ale każdy jest dla mnie ważny, bo gdy zakładałam bloga, nie myślałam, że zwróci on uwagę kogokolwiek. Byłam jeszcze zielona. Pisałam wcześniej, ale to właśnie założenie bloga, wasza konstruktywna krytyka pozwoliła mi się poprawić. Chcę podziękować każdemu z was. Choć to nie jest koniec bloga, acz rocznica to i tak czuje taką potrzebę, bo ten rok był zupełnie inny niż poprzednie. To dzięki wam, czytelnikom i jeśli pominę kogokolwiek to bardzo przepraszam, ale wszystkim jestem bardzo wdzięczna. Chciałabym byście o tym wiedzieli. A więc zaczynamy. Na początku do tych regularnych czytelników (kolejność wymienionych osób jest przypadkowa; przeglądałam komentarze z wcześniejszych postów i wypisywałam nicki, nie chcę by ktoś poczuł się urażony):

Elaine – to Ty byłaś pierwszą, stałą czytelniczką bloga, jeszcze pod pseudonimem Paula. Twój pierwszy komentarz ucieszył mnie tak, że skakałam pod sufit, zresztą kolejne także. Towarzyszyłaś mi od samego początku. Poznałam cię bliżej dzięki wymienianym wiadomościom i jestem ci wdzięczna, że tak wspaniała osoba była ze mną i z moimi bohaterami. Dziękuję :*

Eyed – choć już nie ma cię w świecie blogosfery i prawdopodobnie tego nie czytasz, to byłaś. Byłaś ze mną, gdy dodawałam rozdział, wypatrywałam Twojego komentarza i uśmiechałam się czytając go. Dziękuję :*

Dusia – na początku to ja byłam czytelniczka Twojego bloga, który mnie zachwycił. Byłaś dla mnie niczym gwiazda w świecie blogosfery. Bardzo cieszyłam się, że zwróciłaś uwagę na mojego bloga. Cieszę się, że byłaś przy mnie mimo iż na początku mój styl pozostawiał wiele do życzenia. Dziękuję :*

Łapa-Syriusz – wiem, że byłeś na Onecie. Gdy się przeniosłam na blogspot przestałeś komentować, a może nawet tu zaglądać, ale nie szkodzi, bo choć Twoje komentarze były krótkie to wywoływały uśmiech na mojej twarzy. Dziękuję, byłeś ze mną od początku :*

S@die – Ty także dołączyłaś do grona moich czytelników dość wcześnie. Komentowałaś moje wpisy, a ja cieszyłam się jak głupia, widząc twój pierwszy komentarz, bo nie sądziłam, że ktokolwiek zainteresuje się moją twórczością i jakoś uda mi się zwrócić czyjąś uwagę. Jesteś tak samo zwariowaną fanką Syriusza jak ja, więc widząc twoje komentarze uśmiechałam się od ucha do ucha. Dziękuję :*

Eileen – gdy Cię poznałam byłaś Ewą39. Twoje komentarze były bardzo miłe, a gdy je czytałam na moich policzkach wykwitały rumieńce. Choć teraz nie ma cię w blogosferze, to zawsze będę pamiętać o tym, jak podbudowywałaś moje chęci do pisania tego opowiadania. Dziękuję.

Czarna – wiem, że czytasz mojego bloga, choć nie zawsze zostawiałaś komentarz, ale gdy czytałam twoje wypowiedzi, myślałam sobie, że jednak warto było założyć bloga. Nie informowałam cię czasami o nowych notkach, wypadało mi to z głowy, a ty mimo wszystko nadal wracałaś. Dziękuję :*

Ginger Grant – poznałam cię jako xxx. Na początku myślałam, że jesteś w blogosferze już kilka lat, a gdy dowiedziałam się, że założyłaś bloga niedawno byłam pod wielkim wrażeniem. To, że stałaś się czytelniczką mojego bloga i niedługo po dodaniu każdego posta komentowałaś moje rozdziały było dla mnie bardzo ważne. Dziękuję :*

Jaenelle – do grona czytelników dołączyłaś, gdy dodałam ósmy rozdział. Od tamtego czasu nie opuściłaś ani jednej notki. Byłaś konstruktywnym krytykiem. To dzięki Tobie zaczęłam zwracać uwagę na szczegóły i błędy. Od początku byłam zachwycona twoim stylem, twoimi opowiadaniami i każdy komentarz i uwagę brałam sobie do serca. Twoje rady są dla mnie bardzo ważne. Bardzo ci dziękuję :*

Firiel – dziękuję, że mnie znalazłaś, że znalazłaś mojego bloga. Poznałam cię bliżej dzięki e-mailom i jesteś wspaniałą dziewczyną. Każdy twój komentarz motywował mnie do dalszej pracy nad opowiadaniem. To ty byłaś autorką pierwszego, wspaniałego nagłówka, gdy przeniosłam się na blogspota. Wiem, że mimo iż czasami nie komentowałaś, to byłaś przy mnie :*

Leszczyna – a zaczęło się od mojego zachwytu nad twoim opowiadaniem. Żałowałam później, że nie wzięłam się za przeczytanie Dowieść Niewinności wcześniej. Dałaś mi wiele cennych rad, jeśli chodzi o pisanie. Jestem ci wdzięczna za twoje komentarze, a dzięki twoim wskazówką mój styl zaczął się polepszać. Dziękuję :*

AnaRosa – dziękuje ci za motywacje jaką mi dostarczałaś. Gdy napisałaś pierwszy komentarz bardzo się ucieszyłam. Jesteś wspaniałą osobą, wiem to z wymiany maili i choć teraz już ze sobą nie piszemy (trzeba zacząć ^^) to nadal jesteś. :* Dziękuję, że wierzyłaś we mnie.

Sweetness – jesteś ze mną od dwunastego rozdziału. Twoje komentarze wywoływały u mnie uśmiech, bądź wybuch niekontrolowanego chichotu. Dziękuję, ze jesteś, mimo wszystko :*

Munniette vel Psyche – bo cieszę, się że jesteś i że pomimo wszystko znajdujesz czas na śledzenie mojego opowiadania. Twoje komentarze są konstruktywne i dzięki nim wiem co poprawić. Dziękuję :*

Jennifer Riddle – poznałam cię stosunkowo niedawno, ale od razu polubiłam i Ciebie, i Toje komentarze. Cieszę się, gdy czytam twoje pełne entuzjazmu komentarze i robię to z uśmiechem na twarzy. Dziękuję :*

Deana Winchester – mojego bloga zaczęłaś czytać kilka dni temu. Uśmiech pojawił się na mojej twarzy, gdy dowiedziałam się, że chcesz nadrobić zaległości. Dziękuję, że zainteresowała cię moja historia :*

Lileyna – i oczywiście Ty, Liley <3 Znamy się od listopada. Od tamtego czasu zaczęliśmy ze sobą pisać. Jesteś taką moja blogową przyjaciółką. Każdy twój komentarz biorę sobie do serca, czekam na Twoje wiadomości i wiem, że mogę ci ufać i powierzyć swoje tajemnice. Jesteś wspaniała, pod każdym względem. Dziękuję Ci za wszystko. Za chwilę radości, chwile smutku i wszystko czym mogłam się z tobą podzielić. Gdy czytam wiadomości czy komentarze od Ciebie uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Wierzę, że zostaniesz ze mną do końca :**

I każdemu czytelnikowi, który zostawił komentarz choć raz. Choćby zawarte w komentarzu było jedno słowo i tak wywoływało uśmiech na mej twarzy. Dziękuję: Romantycznej, S., Fleuri96, Rayne, Elizabeth Anastacii, Anastasii, Lacrett, Aurze, Zwariowanej fance HP, Róży, Legilimencji, TheDamie90, Makenii, Pręguskowi, Rory, OliWo99, Slack, Tuimus, Stelli Bonasery.

Każdemu Anonimowi, bo wiem, że takowi są, wiem, bo sprawdzam statystykę :) Nawet jeśli nie ujawnicie się do końca opowiadania to wiedzcie, ze jestem wam bardzo wdzięczne, ze mi towarzyszycie. Po cichu, ale jednak :**

            Dziękuję bardzo czytelnikom. Wam, wszystkim, bo staliście się dla mnie bardzo ważni. Blog jest teraz nieodłączną częścią mojego życia, więc także jego czytelnicy. Dziękuję Wam wszystkim, ze byliście przy mnie :***