021 ROZDZIAŁ: Alexis

Moje kroki odbijały się z echem od betonowego chodnika. Czułam się tak, jakbym nie mogła złapać powietrza w płuca. Moje serce przyciskał jakiś wysoce ciężki głaz. To był właśnie ten moment, gdy się bałam. Strach przygwoździł mnie do ściany, nie mogłam normalnie funkcjonować. Bałam się ponownego rozstania z Syriuszem. Zaraz po śmierci moich bliskich, właśnie to było dla mnie najstraszniejsze. Ktoś taki jak ja nie mógł wytrzymać żadnej z tych rzeczy. Ktoś taki jak on nie mógł już więcej cierpieć. Ktoś taki jak Harry nie mógł stracić kolejnej osoby. Ktoś taki jak moi rodzice, nie mógłby patrzeć na cierpienie innych. Ktoś taki jak Remus nie mógł pozostać bez jedynego przyjaciela płci męskiej, jaki mu pozostał. Tacy ludzie jak my nie mogliby sobie dać z tym rady, bez względu na to jak bardzo byliśmy silni.

                Musiałam porozmawiać z Syriuszem. Nie mogłam tak zostawić tej sprawy. Sama świadomość, że mógłby znowu wylądować w Azkabanie, sprawiała mi ból. Stanęłam pomiędzy domami z numerem jedenaście, a trzynaście. Rozejrzałam się, czy aby na pewno nikogo nie ma, zamknęłam oczy, co było odruchowe z mojej strony i pomyślałam hasło. Domy rozsunęły się robiąc miejsce mieszkaniu z numerem dwanaście. Żwawym krokiem ruszyłam w kierunku drzwi. Złapałam za srebrną klamkę w kształcie wijącego się węża. Gdy weszłam do środka poczułam odór stęchlizny, lecz nie tak silny jak za pierwszym razem. Przeszłam bezpiecznie przez korytarz, cicho jak mysz pod miotłom i znalazłam się w kuchni. Syriusz siedział przy stole śmiejąc się, wpatrując w jakąś gazetę. Ogarnął mnie gniew. Jak mógł się tak zachowywać? Groziło mu przecież ponowne zamknięcie!

                Nareszcie mnie zauważył. Uśmiechnął się szeroko, podszedł do mnie i chwycił w swoje ramiona. Miał na sobie kraciastą koszulę i dżinsy, a jego czarne włosy jak zawsze opadały zawadiacko na czoło, a lekki zarost trochę drapał.

- Nawet cię nie usłyszałem - zagadnął ze śmiechem, lecz zauważyłam, że w jego oczach czai się poczucie winy. Czyżby żałował tego co zrobił? Podeszłam do lady i nalałam sobie soku pomarańczowego do szklanki.

- To mi uświadamia, że nie jesteś ostrożny. Mógłby to być Śmierciożerca. Powinieneś być czujny - wzięłam łyk na poju czując się jak Szalonooki. Syriusz zaśmiał się.

- Och, przestań. Teraz naprawdę przypominasz Alastora - broda mu zadrgała. - Wiesz co Ksenofilius Lovegood o mnie powypisywał w Żonglerze? - zachichotał. - Kto by pomyślał, że jestem gwiazdą rocka - pokręcił z rozbawieniem głową.

                Przez chwilę poważnie zastanawiałam się czy z nim aby na pewno wszystko w porządku. Mógł zostać z powrotem schwytany, do cholery! Popatrzył na mnie czujnie. Zauważył, że coś jest nie tak. Usiadł na krześle i spojrzał na mnie zaciekawiony.

- Co jest? - spytał, a ja zauważyłam, że zerka na boki, jakby chcąc uniknąć mojego wzroku.

- Może mi powiesz po jaką cholerę wychodziłeś z domu? - powiedziałam zbyt spokojnie jak na mnie. Syriusz wydawał się zbity z tropu.

- Ale... Ty... - zająknął się, a ja podparłam się rękami o bok i zmierzyłam go chłodnym spojrzeniem. - Skąd o tym wiesz? - spuścił wzrok na blat stoły, co chwila patrząc na mnie z zaciekawieniem.

- Wyobraź sobie - zaczęłam ironicznie miłym głosem chodząc wokół niego - że dziś do Biura przyszła kobieta, która widziała Syriusz Blacka - syknęłam po czym zaśmiałam się. Nie był to wesoły śmiech, ale śmiech bezsilności i złości. - I co ty na to? - spytałam gorzkim tonem. W oczach stanęły mi łzy. Byłam bezradna. Gdyby ludzie z Ministestwa jakoś dotarli do Syriusza, gdyby ta kobieta śledziła go aż do domu, nie umiałabym go uratować ze szpon Wizengamotu i Azkabanu.

- Ja nie wiedziałem, że ktoś mnie widzi! - wykrzyknął załamując ręce, jakby to było jakimś usprawiedliwieniem. - Próbowałem się ukryć.

- Czy przez to mam zrozumieć, że nie przemieniłeś się w psa, ale cały czas byłeś pod ludzką postacią? - moje oczy wyglądały teraz jak spodki. Co jak co, ale nie myślałam, że mógłby być taki bezmyślny.

- Chciałem odetchnąć świeżym, czystym powietrzem będąc po prostu sobą! Nie wiedziałem, że ktoś mnie widział. Chowałem się w parku - przygryzł dolną wargę. Jego ciało wydawało się teraz takie bezwładne.

- To trzeba było w ogóle nie wychodzić - wywrzeszczałam tak groźnie, że sama się zdziwiłam. Załkałam, lecz z moich oczu nie popłynęły łzy. Obiecałam sobie, że nie będę płakać, a byłam zbyt emocjonalna, by ta sprawa mnie obeszła.

- Myślisz, że miło mi tu tak siedzieć będąc odizolowanym od świata? - popatrzył na mnie zbolałym wzrokiem.

                Pomyślałam, że może miał racje. Nikt nie mógł przebywać sam. Oczywiście miał przyjaciół, mnie, Harry'ego, ale tu chodziło o powrót do świata. Chyba tak naprawdę chciał powrócić jako Syriusz Black, chodzić po chodniku, nie będąc ściganym przez wszystkich jako morderca. Ja także tego pragnęłam. Chciałam pójść z nim za rękę na Wesołe Miasteczko by razem śmiać się i cieszyć, spędzać ze sobą czas poza domem, ale wiedziałam, że nic mogliśmy jak na razie nic zrobić. Nawet jeśli dałabym Wizengamotowi wspomnienie z tego feralnego dnia, to powiedzieliby, że przy nim majstrowałam, że jeśli jestem w bliskich kontaktach z Syriuszem to znaczy, że jestem odpowiedzialna za napaść na mugoli i Petera, a wtedy mnie by zamknęli i Harry nie miałby żadnego z rodziców chrzestnych.

- Ja rozumiem... - powiedziałam, lecz Syriusz mi przerwał. Jego usta ściągnęły się w kreskę.

- Nie. Nie rozumiesz - oparł się o blat stołu. - Remus przyjdzie do mnie dopiero jutro, ty wyprowadzisz się na kilka dni, ale tu nie chodzi tylko o brak waszej częstej obecności, lecz o mój brak kontaktu ze światem zewnętrznym - wydawało mi się, że ma ochotę chwycić stojącą nieopodal wazę i rzucić ją o ścianę. Był zły. Patrzyłam na niego w skupieniu. Nawet nie drgnęłam. - Jestem egoistą! Tak, Scarlett! Potrzebuje przy sobie swoich przyjaciół, potrzebuje Harry'ego, a najbardziej potrzebuje ciebie! Inaczej zwariuje. Chciałbym codziennie widzieć twoją twarzy, gdy wstajesz i wydajesz się taka niezorganizowana - patrzyłam na niego w milczeniu, a on cały czas mi się przyglądał. - Taka zabawna i urocza. Ale ty musisz mieszkać gdzie indziej, oczywiście. Przez kilka dni było tak idealnie, a teraz znów będę tak cholernie tęsknił - przygryzł dolną wargę, ponownie tego dnia, a ja nie myślą zbyt wiele ruszyłam w jego stronę przylegając do niego z całej siły i oplatając ręce wokół jego szyi. Jego ręce oplotły mnie w talii.

                - Nie kłóćmy się już - wyszeptałam mu do ucha. Poczułam jak uścisk staje się silniejszy. Pocałowałam go w policzek. - Zachowujemy się jak dzieciaki, tym czasem już dawno przekroczyliśmy granicę starości - skrzywiłam się, a mój luby się zaśmiał. - Pamiętasz jak kiedyś nie chcieliśmy mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat? - moje usta wykrzywiły się w uśmiechu, jego także. Pocałował mnie w czubek głowy.

- A podobno to ty tu jesteś byt emocjonalna - prychnął z nutką rozbawienia w głosie. Uderzyłam go w ramię, a on uśmiechnął się zawadiacko.

- Przeprowadzę się - powiedziałam nagle, jego oczy stały się wręcz ogromne, popatrzył na mnie niepewnie.

- Co? - spytał jakby nie chciał uwierzyć. - Ty tutaj? Już na zawsze ze mną? - wyszczerzył żeby w uśmiechu i wtulił twarz w moje włosy. Czułam jak wchłania ich zapach. - Wiesz jak bardzo cię kocham prawda?

- Wiem - zaśmiałam się, po czym nasze usta się złączyły. - Ale za dwa tygodnie - powiedziałam nagle. Mój ukochany nadal obejmował mnie w pasie i zrobił tak ogłupiałą minę, że nie mogłam się nie roześmiać.

- Że jak? - spytał mnie mrużąc oczy.

- Muszę się spakować...

- Zajmie ci to jeden dzień.

- I załatwić wszystkie sprawy - westchnęłam patrząc na niego z zawadiackim uśmiechem.

- Jakie sprawy? - jego brwi ściągnęły się w jedną kreskę.

                Popatrzyłam na niego z czułością, aż serce mnie zabolało. Nie mogłam uwierzyć, że straciliśmy tyle lat, że tyle lat byłam na skraju załamania psychicznego, że przez tyle czasu nawet nie wychodziłam z domu, nie spotykałam się z ludźmi. Wiedziałam, że Syriusz miał o wiele gorzej, a to bolało mnie jeszcze bardziej.

- Związane z domem. Niby co mam z nim zrobić? - założyłam ręce na klatce piersiowej i zaśmiałam się.

- Sprzedać? - podsunął patrząc na mnie zaciekawiony.

- Jak to sprzedać? - westchnęłam. - Przecież nie będziesz chciał tu mieszkać całe życie. Wyprowadzimy się tam.

- A…No wiesz... - zająknął się i podrapał po karku. - NASZ dom?

                Przed oczami stanęło mi pewne wspomnienie...

                Moja młodsza wersja była uśmiechnięta, jak zawsze. Ubrana w wojskowe bojówki i szary podkoszulek, oraz w czapkę z daszkiem tego samego koloru co spodnie, spod której wystawały dwa kitki. Twarz bez skazy, gęste włosy i różowe usta. Tak, kiedyś byłam dość ładna. Obok stała młodsza wersja Syriusza. Jego czarne włosy zawadiacko opadały na czoło. Błysnął idealnie białymi zębami, a jego szare oczy wpatrywały się we mnie z miłością. Właśnie malowaliśmy swoją sypialnie. W ręku trzymał pędzel, który cały namoczony był w jaśniutkiej, wrzosowej farbie. Po chwili tak chlasnął pędzlem, że większa część farny znalazła się na moim ubraniu. Łapa zaczął się śmiać. Otworzyła usta ze zdumienia, wycofałam się o kilka kroków i uniosłam ręce ku górze, jakbym się poddawała, ale tak naprawdę, byłam zszokowana.

- Zapłacisz mi za to, Black - Syriusz zgiął się w pół ze śmiechu, a widząc, że biorę pędzel w swoje dłonie i zamaczam go w farbie zaczął uciekać. Ruszyłam za nim w pogoń. Znaleźliśmy się po chwili w pięknej jadalni. Wskoczyłam swojemu ukochanemu na plecy i wysmarowałam mu twarz farbą, po czym zaczęłam się śmiać. Ześlizgnęłam się z pleców Syriusza, który po chwili przerzucił mnie sobie przez ramię tak jakbym ważyła tyle co lalka i pobiegł ze mną z powrotem do niedokończonej sypialni. Próbowałam się wyrywać, waliłam pięściami o plecy chłopaka, lecz ten się tylko śmiał. Gdy dotarliśmy do pomieszczenia, wziął całe wiadro farby, którego zawartość wylądowało na moich plecach, ponieważ szybko się odwróciłam.

- Przegiąłeś - krzyknęłam, acz w moim głosie słychać było nutkę śmiechu. Następnie i ja wzięłam jeszcze jedną puszkę farby i wylałam ją prosto na głowę ukochanego, rozprowadzając farbę po jego twarzy. Stał i się śmiał. Nie ruszyło go to, że jest cały upaćkany. Powiedział tylko:

- Teraz to zastanawia mnie tylko czym pomalujemy ściany - zaczął rechotać, a ja stałam się trochę naburmuszona, po czym roztrzepałam jego włosy.

                - Ach tak - westchnęłam drapiąc się po skroni. Syriusz obserwował mnie w milczeniu. - Cóż... Mugole widzą go teraz jako ruinę otoczoną drutem kolczastym.

- A ty? - spytał podchodząc do mnie. Wpatrywał się zaciekawiony w moje oczy. - Jak go postrzegasz?

- Jak przyjaźń, miłość i szczęście - odpowiedziałam krótko. Nie byłam pewna czy chce się tam wyprowadzać. W tamtym domu było pełno wspomnień z Jamesem i Lily, a ja i tak codziennie o nich myślałam, czasami zadręczałam się. Tamto miejsce prawdopodobnie przynosiło by mi ból. Właśnie, prawdopodobnie.

- No właśnie - odrzekł po czym położył swoje dłonie na mych ramionach. Szare tęczówki napotkały błękitne. - Więc? Co o tym myślisz?

- Zbyt wiele wspomnień, Syriuszu.

- Dobrych, dobrych wspomnień, Scarlett - na jego twarzy pojawiło się skupienie. Spuściłam wzrok.

- Tak - odpowiedziałam. - Tak, to byłby dobry pomysł - Syriusz uśmiechnął się, odwzajemniłam gest, po czym Łapa przytulił mnie mocno, lecz mi ciążyło coś na sumieniu.

                - Muszę ci coś powiedzieć - jego brwi złączyły się w jedną linię. - Lepiej usiądź - poradziłam, sama usadawiając się na kanapie. Mój ukochany zrobił to samo. - Sądzę, że lepiej by było gdybyś dowiedział się tego ode mnie - jego oczy śledziły mój każdy, najmniejszy ruch. - Mam zamiar wprowadzić Marcusa do Zakonu - przymknęłam oczy. Bałam się jego reakcji. Słyszałam przyspieszony oddech. Moje powieki uniosły się.

- Marcusa Issaca? - krzyknął i wstał z miejsca. - Żartujesz sobie? On cię skrzywdził! Jak możesz być taka głupia? - wpatrywał się we mnie jakbym popełniła najgorszy grzech na świecie. Nie wiedziałam gdzie mam podziać oczy. Nie mogłam znieść jego spojrzenia.

- On jest dobry. Wtedy go poniosło. Żałuje tego... - starałam się go usprawiedliwić, choć może tak naprawdę, chciałam usprawiedliwić siebie.

- Scarlett nie bądź głupia! - salon wypełniły jego krzyki. - Tu chodziło o jego żonę! Gdyby ktoś zabrał mi ciebie to nigdy bym nie odpuścił - dotknęłam jego ramienia, lecz szybko cofnęłam rękę. Był wściekły. Znowu. Lecz wiedziałam, że gdyby dowiedział się o tym na spotkaniu Zakonu, byłoby jeszcze gorzej. - Był zdolny cię torturować. Nie mogę zaufać komuś kto cię skrzywdził! Nie mogę obdarzyć kogoś takiego choć odrobiną sympatii.

- Ale tylko dlatego, że chodziło o jego żonę! Zdał sobie sprawę, że to Maria postąpiła źle, że krzywdziła innych i nawet jeśli za nią tęskni, to bardzo żałuję - spuściłam wzrok. - Powiedział mi to.

- Powiedział? - zaśmiał się histerycznie podchodząc do stołu i opierając się o niego. - Dobre sobie! Cholera! Jesteś taka naiwna i łatwowierna.

- Być może - szepnęłam wyzywająco zaciskając zęby. - Ale w tej sprawie nie chodzi o to, że jestem naiwna, ale o to, że każdy zasługuje na drugą szanse i nie zawsze wszystko jest takie na jakie wygląda. Ty powinieneś to rozumieć - westchnął ciężko i opuścił bezwładnie ręce.

- Jak sobie chcesz, Scarlett - zacisnął zęby ze złości. - Ale gdy okaże się zdrajcą to skażesz wielu ludzi na cierpienia, a wiem, że tego nie chcesz.

- Nie chce - spuściłam wzrok czując jak do moich oczu napływają mi łzy. - Ale inaczej Marcus też bezie cierpiał - Syriusz wplątał palce w swoje włosy i ciągnął je tak mocno, że wydawało mi się, że chce je wyrwać. Ja siedziałam skulona na kanapie i wpatrywałam się w to z niepokojem.

- Dumbledore i Moody też się nie zgodzą - podrapał swój kark. - Nie są na tyle głupi by zaufać komuś kto cię skrzywdził. Ale ty tak. Oczywiście, wielka Scarlett Jonson miłuje wszystkich! Tak samo było ze Snapem - wytknął mi. - W szkole tak go broniłaś, tak beształaś nas za to, że coś na niego mówimy, po wydarzeniu po SUM-ach nie odzywałaś się do nas do końca roku i większość wakacji, a poszłaś do Snape i zaczęłaś go za nas przepraszać, aż w końcu był dla ciebie prawie jak przyjaciel! A później został Śmierciożercą - wychylił się lekko ku mnie. W tej chwili mnie przerażał. Wyglądał jakby coś go opętało. 

- Właśnie. Prawie jak przyjaciele - odezwałam się w końcu. - Lily się od niego odsunęła, został upokorzony na oczach całej szkoły, przez ludzi których kochała i wierzyłam w ich niewinność. Potrzebował kogoś bliskiego nawej jeśli nie chciał się do tego przyznać. Musiałam mu jakoś pomóc, a on tym samym pomógł mnie pozbierać się z zawodu jaki mi sprawiliście.

- Ale i tak został Śmierciożercą!

- Jak myślisz, dlaczego? - wstałam i podniosłam lekko głowę by patrzyć w jego oczy. - Bo był samotny. Potrzebował być częścią czegoś. Czegoś potężnego, po tym co mu zrobiliście. Chciał pokazać, że nie jest nikim. A to wszystko dlatego, że tak go traktowaliście. Zachowywaliście się jak gówniarze. Nie umieliście dostrzec drzemiącego w nim dobra i jego zalet. Najważniejszy był dla was wygląd, popularność... - moją twarz wykrzywiał okropny grymas. - Popełniliście wtedy ogromny błąd. Severus przez was cierpiał, wiele razy.

- Dobrze! - krzyknął coraz bardziej podenerwowany. - Popełniliśmy wiele błędów. Byliśmy dzieciakami...

- Harry jest w takim samym wieku co wy wtedy - wycelowałam palcem wskazującym oskarżycielsko w jego klatkę piersiową. - Myślisz, że byłby zrobić coś takiego choćby młodemu Malfoyowi? Dobrze wiesz, że nie.

- Mówimy teraz o Marcusie! Nie zmieniaj tematu.

- A ty nie wywracaj kota ogonem - zmrużyłam oczy. - Wiesz co? Myślałam, że mnie poprzesz, że będziesz w stanie dać komuś drugą szanse, tak jak członkowie Zakonu tobie! Mieli cię za mordercę, ale ci zaufali! Kto jak kto, ale ty powinieneś wczuć się w jego sytuację i choć postarać się obdarzyć go choć odrobiną zaufania - wydawał się zaskoczony. Już otwierał usta, ale mu przerwałam. - Wiesz co? Porozmawiamy później jak oboje ochłoniemy. Już padło tu za dużo słów, nie pozwólmy by było gorzej.

                Obróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę drzwi. Tylko raz spojrzałam na zrezygnowanego Syriusza. Wyszłam z domu na Grimmlaud Place najszybciej jak mogłam. Nie chciałam pogarszać sprawy.

~*~

                Stałam przy staroświeckim domem handlowym, wykonanym z czerwonej cegły. Nad drzwiami widniał ledwo widoczny napis: " Purge & Dowse Ltd". W starych, brudnych oknach wystawowych stało kilka zniszczonych manekinów w przekrzywionych perukach, które ozdobione były w ubrania przynajmniej sprzed dekady. Na zakurzonych drzwiach widniały napisy: ZAMKNIĘTE Z POWODU REMONTU. Ludzie przechodzący chodnikiem nawet nie zwracali na to uwagi, lecz jedna starsza pani, ubrana w haftowaną spódnice w kwiaty, szepnęła do siebie: " A czy ty kiedykolwiek było otwarte?". Inni mugole, spieszący do pracy przystawali i wpatrywali się zszokowani w różowe, najeżone włosy mojej towarzyszki, Nimfadory Tonks, która kręciła się w te i we w te wyraźnie podekscytowana. Przysiadłam na murku, wychyliłam się lekko do przodu i oparłam dłonie na kolanach ze stoickim spokojem, zupełnie niepodobnym do mnie. Akcja z Syriuszem lekko mnie zdenerwowała. Może rzeczywiście byłam zbyt ufna... Ale przecież co do Severusa się pomylił, a ja nie. Razem z Lily zawsze go broniłam. No i co z tego, że został śmierciożercą, jeśli teraz narażał swoje życie przed samym Voldemortem i niektórymi psychopatami.

                - Kiedy wchodzimy? - pisnęła Dora niczym mała dziewczynka, chcąca namówić mamę na kolejną, wspaniałą zabawkę. Zacisnęła pięści z euforii.

- Kiedy moja mama, bądź Alan dadzą nam znać przez dwukierunkowe lusterka - wyszeptałam ledwo słyszalnie bez cienia emocji w głosie. Tylko moje oczy zdradzały, że jestem smutna. Z żalem wpatrywałam się w jakiś niewidoczny punkt na jasnoniebieskim niebie. Tonks westchnęła ciężko i podparła się po boki. Teraz kompletnie przypominała swoją matkę, kuzynkę Syriusza, którą poznałam przed około dwudziestoma laty. Przez to zdałam sobie sprawę, że nie jestem już taka młoda. Czasy, w których mogłam szaleć minęły bezpowrotnie. Teraz nie wypadało być taką wariatką jak za tamtych czasów, ale przecież nikt nie mówi, że mam kompletnie nie cieszyć się z życia, prawda?

                - Dalej przejmujesz się tą sprawą z Syriuszem? - przeniosła na mnie swój wzrok. Jej powieki wydawały się ciężkie, a sińce pod oczami były widoczne. Zastanawiałam się co takiego może moją przyjaciółkę powstrzymywać od odpłynięcia w sen. Obiecałam sobie, że później ją o to zapytam. Na dźwięk imienia mężczyzny drgnęłam i oblizałam wargi. Nagle zrobiło mi się sucho w ustach, a mój język wydawał się kompletnie sparaliżowany. Kiwnęłam tylko głową, wyginając palce i czując po chwili paznokcie wbijające się w dłoń. - Nie ma co zawracać sobie tym głowy - rzekła dziarsko z uśmiechem, ale widząc mój kompletny brak reakcji złapała mnie za ramiona i lekko mną potrząsnęła. - Na pewno się pogodzicie. Remus przemówi mu do rozumu, choć nawet nie musi.

                 Wiesz, że bez ciebie Syriusz długo nie wytrzyma, zwłaszcza, że teraz jesteś na wyciągnięcie ręki - pogłaskała mnie po głowie z troską. Nigdy się tak nie zachowywała. - Bardzo za tobą tęsknił, tam w Azkabanie i nawet jak się z niego wydostał. Poza tym z tego co mi wiadomo to dosyć często mieliście kompletnie inne zdania na różne tematy - uśmiechnęła się delikatnie. - Ale w sumie rozumiem go. Patrzenie na kogoś kto cię skrzywdził musi być dla niego bolesne, zwłaszcza, że tak bardzo cię kocha. Pomyśl sobie jakbyś się czuła w jego sytuacji. Jesteś przecież empatyczna - kopnęła pobliski kamień na jezdnie.

- Spokojnie, Tonks - wreszcie słowa zaczęły wylewać się jak potok z moich ust. - Rozumiem go, dobrze? Teraz tak, na początku nie, ale ja nie jestem znów taka empatyczna, wiesz? Czemu wszyscy myślą, że zawsze dam komuś szansę, że wybaczę, że będę potrafiła wczuć się w kogoś sytuacje.

- Bo tak jest - wzruszyła ramionami.

                - Właśnie nie - zaprzeczyłam szybko. - Szansę potrafię dać tylko tym co na to zasłużyli, bo na przykład Peter Pettigrew by jej nie dostał - zacisnęłam mocno zęby i pięści na wspomnienie, o tym parszywym człowieku. - Wybaczę tylko wtedy, gdy ten ktoś będzie bardzo żałował tego co zrobił i nie skrzywdził mocno ludzi, a wczuć się potrafię w kogoś sytuacje tylko wtedy, gdy czuje taką potrzebę i próbuję. W sytuację Lucjusza Malfoya czy innych śmierciożerców nie potrafię - rozgadałam się, a moja towarzyszka wybuchła lekko chrapliwym śmiechem.

- Wiesz, że jesteś strasznie samokrytyczna - wyszczerzyła zęby w uśmiechu, bardzo podobnie do Syriusza, a w tym samym czasie rozległ się szept.

                Z kieszeni miękkiej, cienkiej szaty w kolorze czarnym, wyciągnęłam srebrne lusterko, w którym zobaczyłam twarz z delikatnymi rysami twarzy i ciepłymi oczami o kolorze letniego nieba.

- Scarlett - usłyszałam. Tonks nachyliła swoją głowę nad przedmiot. - Już czas - rzekła tylko, po czym widziałam tylko swoje odbicie. Razem z Dorą podeszłyśmy  do okna z wystawionym tylko jednym manekinem, wyjątkowo brzydkim, przedstawiającym kobietę z odpadającymi sztucznymi rzęsami. Reklamował, ohydny, zielony fartuch.

                - Cześć - rzekłam w stronę szkaradnej, plastikowej podobizny człowieka. - My do Evy Jonson i Alana Jonesa, pracowników - manekin lekko kiwnęła głową i palcem. Tonks chwyciła mnie za ramię. Przeszłyśmy przez szybę, a po chwili obie znalazłyśmy się w zatłoczonej izbie przyjęć z rzędami krzeseł, na których siedzieli przeróżni ludzie. Niektórzy z zachłannością przewracali kartki magazynu "Czarownica", jeden mężczyzna miał bąble na całym ciele, ale w spuchniętych dłoniach trzymał "Żonglera", może chciał się trochę pośmiać, w innym kącie siedziała kobieta napuchnięta jak balon, a do jej serdelkowatych palców przyczepiła się zardzewiała kołatka, która, o dziwno, kłapała tak szybko i tak mocno, że czarnowłosej kobiecie łzy stanęły w oczach, jeden chłopiec, gdy tylko otworzył usta, wydawał dźwięki jakby połknął gwizdek, a dziewczyna, prawdopodobnie jego siostra, miała małego kaktusa zamiast nosa.

                Wzdłuż krzeseł przechadzali się się czarodzieje i czarownice w żółtozielonych szatach, spisując objawy pacjentów.

- Na które piętro? - Tonks nachyliła się nade mną i wyszeptała m to pytanie do ucha.

- Na czwarte - uczyniłam to samo co ona, zasłaniając przy tym usta dłonią - Urazy pozaklęciowe.

- Tam będą na nas czekali? - ruszyłyśmy równocześnie, zaczynając wspinać się po schodach, mijając kolejno wiele drzwi.

- Tak, z Alexis - odpowiedziałam zaciskając wargi w jedną, poziomą kreskę, tak samo jak robiła to profesor McGonagall, ale bynajmniej nie ze złości, acz stresu. - Taki jest plan - czułam jak serce podchodzi mi do gardła. A jeśli coś się nie uda? Tak, przyznaje... Zbyt łatwo się wszystkim denerwowałam i ekscytowałam, zbyt łatwo ponownie obdarzałam kogoś zaufaniem i czasami byłam dziecinna, ale taka była moja natura, nikt przecież nie jest idealny... Zwłaszcza, jeśli stracił niektóre, chwile, w których mógłby się wyszaleć... Tak jak ja, Syriusz, czy nawet Remus, a już zwłaszcza Lily i James, którzy nie doświadczyli dużo dorosłego życia. Co to jest dwadzieścia jeden lat? Łzy stanęły mi w oczach, lecz wzięłam głęboki wdech i starałam się ich nie uronić. Obiecałam przecież sobie, że nie będę płakać.

                Wreszcie wspięłyśmy się na czwarte piętro, przez całą drogę milcząc. Czułam, że Tonks chciała się mnie o coś zapytać, lecz mocno się powstrzymywała. Czy naprawdę przez tą jedną kłótnię stałam się, aż taka straszna? Parsknęłam krótkim śmiechem, a kobieta stojąca po mojej prawej stronie zwróciła ku mnie swoją zarumienioną z emocji twarz.

- Chciałabyś mnie o coś zapytać? - uniosłam brew ku górze.

- Tak właściwie - podrapała się po skroni - to zapomniałam....

- W której sali zatrzymali Shelter? - w moim głosie dało się usłyszeć nutkę rozbawienia. - W sto dwudziestej ósmej - kiwnęła głową, a ja od razu spoważniałam. Jeszcze tylko dwie sale. Nasze kroki odbijały się echem w długim korytarzy, na którym znajdowało się chyba z pięćdziesiąt sal. Czułam jakby jakiś magnez przyciągał mnie do sali sto dwadzieścia osiem. Czyżby to była adrenalina? Może spodziewałam się jakiejś ostrzejszej walki....

- Masz Veritaserum? - kiwnęłam głową. Nic więcej nie było potrzebne Tonks. Trzy kroki, dwa kroki, jeden krok... Stałyśmy pod drewnianymi drzwiami, z okrągłą klamką. Dora chwyciła za klamkę, zamknęła drzwi z powrotem i zrobiła krok, ale w tej samej chwili pociągnęłam ją na dół. Zaklęcia śmigały z zawrotną szybkością. Po jednej stronie barykady stała moja drobna, łagodna mama i wysoki, brązowowłosy, po drugiej wysoki, bardzo szczupła kobieta, jej kości na ręce wystawały dość mocno. Miała pociągłą, chudą twarz, lekko zakrzywiony, ostro zakończany nos, wręcz białą cerę, wąskie usta i brązowe włosy z opadającą na oczy, prostą grzywką. Była bardzo dobra. Można by było wziąć ją za aurora po szkoleniach. Nie była taka dobra jak Szalonooki czy Kingsley, ale mogłaby dorównać niektórym młodym czarodziejom, którzy przyszli na szkolenia.

                Ja i Tonks leżałyśmy na ziemi niezauważone, wyciągnęłam przed siebie różdżkę i krzyknęłam:

- Expeliarmus! - czułam jakby po mojej ręce wędrowały jakieś łaskoczące promienie. W tej samej chwili ona rzucała zaklęcie na Alana, lecz jej różdżka powędrowała w moją stronę. Dwa światła zderzyły się ze sobą. Oba czerwone. - Drętwota! - tym razem byłam szybsza. Działałam z zaskoczenia. Kobieta po chwili uderzyła plecami o ścianę i jęknęła obolała. Jedyny mężczyzna w pomieszczeniu podbiegł do Alexis i chwycił ją za przegub. Mama podsunęła jej drewniane krzesło, na które kobieta opadała z grymasem na twarzy podtrzymywana przez Alan. To była krótka bitewka, działałam z zaskoczenia.

- Czego chcecie - wycharczała. Gdyby nie niechęć w jej głosie, mógłby to być wręcz słodki dźwięk.

- Chyba wiesz skoro walczyłaś - podeszłam bliżej niej. Mąż Hestii przytrzymywał ją dalej za przedramię, które położone było na oparci siedzenia.

- Walczyłam bo dwójka uzdrowicieli mnie śledziła - zacisnęła zęby. - I nagle dwie aurorki, w tym chrzestna Harry'ego Pottera wyskakują jak królik z kapelusza i celują we mnie różdżkami - kobieta oblizała usta i odgarnęła chudymi, kościstymi palcami grzywkę. - O co...

- Nie pytaj o co chodzi po dobrze wiesz - moje oczy ciskały gromy. Wyciągnęłam moją cienką, acz mocną różdżkę i wbiłam ją pod brodę Alexis. - Powiedz prawdę, albo nafaszerujemy w ciebie tyle Veritaserum, że odpowiesz nam na pytania nawet na takie, na jakie nie będziemy chcieć znać odpowiedzi - przełknęła ślinę. Chyba zaczęła domyślać się o co nam wszystkim chodzi.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz...

- Myślę, że masz - zmrużyłam oczy lecz do akcji wkroczyła moja mama.

- Na, Merlina! Dziecko - pokręciła głową. - Jesteś uzdrowicielką. Powinnaś ratować ludzi, poświęcać się dla nich, a nie narażać na śmierć. Wiesz ilu ludzi przez ciebie zginęło? Jak możesz robić coś takiego jako uzdrowicielka? Przecież życie jest tak wielkim darem, jak możesz komuś je odbierać? - Alan popatrzył na nią z obrzydzeniem. Sam brzydził się przemocą i niechętnie jej używał, nawet jeśli był w Zakonie i siłą rzeczy musiał walczyć ze Śmierciożercami. Dlatego nie został aurorem, powiedział kiedyś, jeszcze za czasów pierwszej wojny, że nie potrafiłby być czasami tak bezwzględny. Ja też nie powstrzymałam pogardy, którą obdarzyłam kobietę. Podczas misji byłam chyba mniej wyrozumiała.

                - Pani nic nie rozumie - zmrużyła oczy niczym jastrząb i zacisnęła usta tak mocno, że stały się sine.

- Lepiej gadaj, Shelter - Tonks wbiła jej różdżkę w gardło jeszcze głębiej niż ja, tak, że z jej krtani wydobył się głos, jakby się krztusiła. Dora nie zauważając żadnej reakcji ze strony Alexis i jej głowę odchyloną na bok zacisnęła zęby. - Scarlett, dawaj Veritaserum - wyciągnęłam z kieszeni szaty mały, podłóżny flakonik, w którym znajdowała się bezbarwna ciecz. Szybko wyciągnęłam ze szklanej fiolki korek i podsunęłam bezwonną substancję pod usta Shelter. Zaczęła się wyrywać i odwracać głowę na boki z zawrotną szybkością. Złapałam ją za włosy i przytrzymałam tak by się nie wyrywała.

- Scarlett - moja mama mimo tego, że nie rozumiała zachowania kobiety wydawała się być o nią zmartwiona.

- Spokojnie, przecież nic jej się nie stanie - mruknęłam i w tym samym momencie wlałam du ust brunetki całą zawartość jaka tam była, biorąc pod uwagę fakt, że naczynie nie było duże, a i ciecz, która się w nim znajdowały się w nim kilka kropel. Broniła się. Nie chciała przełknąć substancji, lecc złapałam ją jedną ręką pod brodę, a drugą za głowę by nie mogła rozchylić warg. Nie miała innego wyjścia jak pozwolić by płyn prześlizgnął się jej przez gardło. Po chwili słychać było odgłos przełykania.

                Alexis Shelter wytrzeszczyła oczy i wpatrywała się przed siebie bez żadnych uczuć na twarzy. Tak jakby była z kamienia.

- Słyszysz mnie? - moja mama dotknęła jej ramienia, a ta ani drgnęła, lecz po chwili z jej ust wydobyło się ciche:

- Tak - szepnęła.

- Powiedz czemu przekazywałaś wiadomości śmierciożercą i próbowałaś przekonać wszystkich, że wszystkie wypadki to nie ich wina. Ktoś rzuciła na ciebie Imperio? - spytała Tonks, a jej cienki brwi złączyły się w jedną, poziomą kreskę.

- Nie - powiedziała to tak cicho, że nie było jej słychać.

- Trzeba inaczej sformułować pytanie - Alan zwrócił twarz w kierunku Dory, która nachyliła się nad młodą uzdrowicielką i popatrzyła jej w oczy.

- Dlaczego to robiłaś?

- Bo było mi ich szkoda. Oni nie zasługiwali na taki los, musiałam im jakoś pomóc, nawet za cenę życia innych. To nie była ich wina.

- Kogo do cholery, kogo? - prawie wykrzyknęłam nachylając się nad nią, jej usta rozchyliły się i nagle wypłynęły z nich słowa. Wpatrywałam się w kobietę zszokowana. Nigdy nie pomyślałabym, że chodzi właśnie o nich...

 ~*~

Z góry przepraszam za jakiekolwiek literówki czy błędy. Sprawdzałam, ale coś mogło mi umknąć. Poza tym, cóż… Rozpisałam się trochę, bo rozdział ma dziesięć stron. Coraz częściej zadaje sobie pytanie czy warto pisać tego bloga. Nadal kocham Pottera, ale nie jestem pewna, czy chce pisać w tym fandomie. Niedawno olśniło mnie i miałam 3 nowe pomysły na powieści. Ale własne. Właściwie tych pomysłów mam bardzo dużo i chciałabym się zabrać za własną twórczość, a fan fick miał mi tylko pomóc wyćwiczyć styl, choć wiem, że jeszcze musze się dużo nauczyć, ale i tak jest lepiej niż na początku. Pewnie jeszcze pięć razy zmienię zdanie, ale od dwóch tygodni znowu nie napisałam ani słowa do ZMwZF. Cóż, zdarza się… Może jednak coś się zmieni. Mam nadzieję, bo chciałam dociągnąć opowiadanie do końca, a mam jeszcze kilka dobrych pomysłów. Cóż, poczekam trochę, może chęci same wrócą.

A co do rozdziału to nie wiem co o nim myśleć. Chyba bardziej podoba mi się 22 pod względem stylistycznym. Nie zrzędzę już. Ostatnimi czasy w ogóle nie mam na nic ochoty.