007 ROZDZIAŁ: Love story

      Patrzyłam w te cudne szare oczy i uśmiechałam się szeroko. Odwzajemnił go jeszcze piękniejszym, ukazując rząd białych zębów. Po chwili położył ręce na mojej talii, a ja oplotłam rękoma jego szyję. Powoli nasze głowy zbliżały się do siebie, a szerokie uśmiechy nie schodziły z naszych twarzy. Moment później moje usta dotykały jego. Już za chwilę, nasze języki, miały odtańczyć taniec namiętności. Zaczął delikatnie muskać moje wargi swoimi, a nagle z jego ust wydarł się krzyk:

- Cedrik, nie! Zostaw go! Zabij mnie zamiast jego! Mamo, proszę pomóż!

      Rozejrzałam się zdezorientowana w około. Dom na Grimmlaud Place był taki jak zawsze, nic się nie działo. A Syriusz stał sobie spokojnie i tylko uśmiechał się do mnie łobuzersko. Po chwili znowu rozniósł się krzyk:

- Nie zabijaj Cedrika!

Zerwałam się szybko z łóżka. To był sen, lecz te przerażające krzyki należały Harry’ego. Nałożyłam puchate kapcie na nogi, narzuciłam jedwabny szlafrok na ramiona i pobiegłam do pokoju obok. Harry rzucał się po łóżku, krzycząc ciągle jedno zdanie. Oplotłam go szybko rękami w pasie i próbowałam obudzić, nawołując po imieniu. Nic to nie dawało, więc zaczęłam klepać go po buzi. Po chwili mój chrześniak otworzył oczy przerażony oddychając szybko i opadł z powrotem na poduszki, a ja zaczęłam głaskać go po głowie.

- Codziennie ten sam koszmar. Dzisiaj było jeszcze gorzej niż zazwyczaj – odpowiedział i zamknął oczy podążając krętą ścieżką do krainy Morfeusza. Okryłam go szczelnie kołdrą i zaspana wróciłam do swojej sypialni zostawiając otwarte drzwi od pokoju Harry’ego w razie, gdyby koszmar znów go nawiedził.

       Przez całą, Harry’emu nie śnił się żaden koszmar. Z łóżka wstałam o godzinie siódmej. Harry jeszcze spał. Nie dziwiłam mu się, jeśli co noc przeżywa to co widziałam. Siadłam na drewnianym krześle i sączyłam herbatę , którą przed chwilą zaparzyłam, delektując się gorącym płynem rozchodzącym po moim gardle i brzuchu. Popatrzyłam w okno. No tak. Zawierucha. Leje deszcz, wieje silny wiatr, a ja dzisiaj muszę iść do pracy i na dodatek umówiłam się z Molly. Teraz to raczej na miotle nie polecę. Gdy pójdę do pracy,  Harry’ego zostawię u mamy i taty. Zawsze to robię, gdy wcielam się w szaty aurorki, ale staram się spędzać z moim chrześniakiem jak najwięcej czasu. Moi rodzice nie pracują. Mają pięćdziesiąt pięć lat, acz poszli na emeryturę, chcąc więcej czasu przebywać ze sobą. Właściwie to nie wiem po co ja pracuję w Ministerstwie. Oczywiście uwielbiam pomagać ludziom, ale Knot  jest strasznym bęcwałem, który wierzy w wygodniejszą wersję wydarzeń. Mogłam się zwolnić. Miałam dużo pieniędzy. Dostałam w spadku po moich dziadkach – Potterach i Jonsonach – całkiem pokaźną sumkę. Poza tym, gdy nie było mnie przez te trzynaście lat, to co robiłam? Bawiłam się wspaniale ciesząc ze wszystkiego? Oj nie. Cały ten czas siedziałam w domu i warzyłam eliksiry: tojadowy, Szkiele-Wzro oraz inne, by później sprzedać je pobliskiemu szpitalowi magicznemu. Przez ten szmat czasu też się trochę pieniędzy uzbierało. Chciałam się zwolnić… Położyłam nawet Knotowi na biurko wypowiedzenie, ale ten błagał mnie na kolanach żebym została. To było żałosne. Chciał, żebym dalej u niego pracowała, gdyż dzięki mnie znacznie podniosła się aktywność aurorów, poza tym jestem córką i chrześnicą jednych z najlepszych aurorów jakich miało Ministerstwo – Roberta Jonsona i Charlusa Pottera.

      Po chwili usłyszałam, że Harry schodzi po schodach i wzdycha głośno, więc szybko podeszłam do czajnika, nalałam wody i wsypałam do dużego kubka torebkę herbaty malinowej. Harry wszedł do kuchni, a jego włosy był w jeszcze większym nieładzie niż zazwyczaj. Okrągłe, druciane okulary spadły na sam czubek prostego nosa czarnowłosego i były przekrzywione pod kątem ostrym.

-Dobry – powiedział i ziewnął.

- Cześć. Siadaj zaraz ugotuję się woda na herbatę , to ci zaparzę.

- Dobra – odrzekł, usiadł na krześle i poczochrał sobie ręką włosy. To był jego tik. Jego i Jamesa. Popatrzyłam na niego i uśmiechnęłam się sama do siebie.

- Co? – spytał zawstydzony i zaciekawiony. Czyżbym zbyt natarczywie mu się przyglądała?

- Masz ten sam tik co James. Robisz to nienaumyślnie – odpowiedziałam.

- Ale co?- spytał zdezorientowany, a ja popatrzyłam na niego, jakby urwał się z choinki.

- No czochrasz sobie włosy ręką – powiedziałam powoli jakby był przybyszem z innej planety.

- Ach.. Przepraszam jestem strasznie zaspany. Czuję jakbym w ogólne się dzisiaj nie kładł do łóżka – odrzekł i ziewnął zasłaniając usta rękę.

- No nie dziwie się – mruknęłam pod nosem i zalałam herbatę wodą, która przed chwilą się ugotowała. Harry popatrzył na mnie zdziwiony, a ja usiadłam koło niego wręczając mu biały kubek w niebieskie kropki i sama zaczęłam kończyć mój gorący napój.

- Nie pamiętasz koszmaru? – spytałam i wzięła duży łyk herbaty, patrząc na młodego Pottera uważnie.

- Jakiego koszmaru? – odpowiedział pytaniem na pytanie sącząc gorący płyn ze swojego ulubionego naczynia.

- Czyli, że nie pamiętasz – podsumowałam kiwając głową w zamyśleniu. Było mi przykro, że Harry musi przeżywać te chwilę z cmentarza jeszcze raz.

- Widzisz, ale mam takie przebłyski z podświadomości, jakby ta akcja na cmentarzu ciągle się powtarzała.

- To właśnie to jest koszmarem. Nie wierzę, że go nie pamiętasz. Sądząc po tym jak się wierciłeś na łóżku i jakie rzeczy wykrzykiwałeś byłam pewna, że zapamiętasz ten sen- powiedziałam a Harry westchnął ciężko i poczochrał sobie włosy.

- No, cóż…. Nawet jeśli chcę się tego pozbyć nie mogę, wiesz? Widziałem wyraz twarzy pana Diggory’ego, gdy wylądowałem na boisku z ciałem Cedrika…To było straszne. Mam ogromne poczucie winy. Gdyby nie to, że jako małe dziecko pokonałem Voldemorta, Cedrik by jeszcze żył – powiedział, a w jego oczach zabłysnęły łzy, lecz nie pozwolił sobie ich uronić.

- Harry - odezwałam się miękko i popatrzyłam mu w oczy. – Nikt nie ma do ciebie oto pretensji. Cedrik był bardzo dobrym i sprawiedliwym człowiekiem. Zginął jako bohater, wiesz? I na pewno nie obwinia cię oto co się stało. Teraz żyje w niebie i  nie chciałby patrzeć na to jak się obwiniasz o jego śmierć – powiedziałam i popatrzyłam na Harry’ego ciepło. To co mówiłam było jak najszczerszą prawdą. Jestem chrześcijanką i wierzę w to, że Cedrik żyje teraz w tym lepszym świecie.

- Czy ty zawsze znajdziesz jakieś argumenty, żeby mnie pocieszyć ? – spytał Harry, a na jego twarzy wykwitł serdeczny uśmiech, który odwzajemniłam.

- Chcesz śniadanie? – spytałam chcąc zakończyć temat. Harry nie jadł pierwszego posiłku od razu jak się obudził. Nie lubił spożywać jedzenia od razu po opuszczeniu krainy Morfeusza.

- Teraz? – spytał, a potem odpowiedział trochę niepewnie – No może się skuszę.

      Wzięłam się do roboty biorąc chleb, smarując go późnej masłem i kładąc na niego szynkę. Następnie włożyłam cztery kanapki  do tostera i wymieszałam dla siebie płatki kukurydziane z jogurtem truskawkowym. Usiadłam naprzeciwko Harry’ego jedząc małą łyżeczką moje śniadanie i popatrzyłam na niego, a on na mnie z zawstydzeniem i powiedział:

- Przepraszam. Przepraszam, że musisz  znosić słowa pana Knota, który mówi, że będąc po mojej stronie stajesz przeciw Ministerstwu.

- Harry- powiedziałam oburzona nadymając się jak Vernon Dursley, któremu Petunia nie przygotowała kolacji. – Wierzę w to co chcę wierzyć. Nie obchodzi mnie co myślą inni. Poza tym ja zawsze będę po twojej stronie – odrzekłam i uśmiechnęła się lekko.

      Na chwilę zapanowało milczenie, ale po chwili przerwał je głośny śmiech Harry’ego. Popatrzyłam na niego zdezorientowana, a on z trudem wydusił nie przestając się śmiać.

- Przypomniała mi się sytuacja gdy przybyłaś po mnie do Dursley’ów –odrzekł Harry a ja nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać . Ta sytuacja naprawdę była dziwna.

Rozejrzałam się po moim nowym domu. Rodzice nalegali, żebym zamieszkała z powrotem z nimi. Na pewno mocno stęsknili się za swoją jedyną córką, z którą utrzymywali kontakt jedynie listownie. Mama martwiła się, że znowu będę sama, ale ja miałam inne plany. Co myślała, że zostawię mojego ukochanego chrześniaka na pastwę tych strasznych mugoli? Na pastwę Petunii, która ma manie na punkcie czystości w domu i tak nienawidzi magii? Bzdura.

      Ubrałam się w najbardziej magiczne ubrania jakie miałam, aby zdenerwować Dursley’ów. No co? W końcu też mi się coś od życia należy. Schowałam moją bogato zdobioną różdżkę do wewnętrzne kieszeni szaty i teleportowałam się na Privet Drive. Stałam pod numerem dwudziestym. Z tego co słyszałam Petunia z tymi dwiema świnkami mieszkała pod numerem czwartym więc zaczęłam biec w stronę ich domu.

     Popatrzyłam na budynek. Petunia zdecydowanie nigdy nie lubiła się czymś wyróżniać. Tak też było z domem. Wszystkie te budynki były identyczne niczym Vernon i ten ich mały Dudley. Skąd wiem jak wygląda Dudley? Proste. Rodzice za moją prośbą przychodzili na Privet Drive i robili zdjęcia  małemu Harry’emu magicznym aparatem. Nagrywali mugolską kamerą jego pierwsze kroki, pierwsze raczkowanie, pierwsze słowo. Te wszystkie zdjęcia i nagrania miałam przy sobie w torbie, ażeby pokazać je Harry’emu, jako dowód, że naprawdę mi na nim zależy. Tak może uzna mnie za jakąś psychopatkę. Szczerze mówiąc, nie do końca minie się z prawdą. Sama się czasem za taką uważałam, bo to trochę nienormalne, żeby wysyłać swoich rodziców, aby obserwowali kogoś dom po to by zrobić zdjęcia i opowiedzieć mi wszystko o moim chrześniaku.

      Stanęłam pod drzwiami. Na dworze nie było nikogo. W końcu, kto by chciał wychodzić na dwór w taką deszczową pogodę. Nawet nie pukając otworzyłam drzwi. A co? Nie mogę? W końcu to dom rodzinny Evansów. Stanęłam przemoczona w salonie z różdżką w ręku. Dursley’owie siedzieli na kanapie. Petunia pomiędzy Dudleyem a Vernonem. Och, między nimi wyglądała jak wykałaczka. Zawsze wyglądała jak … marchewka . Taka z zaokrąglonymi, aż do przesady biodrami.

      Po chwili Dudley zorientował się, że ktoś wszedł do domu. Widząc rękę zaciśniętą , na eleganckiej różdżce zaczął krzyczeć. Vernon i Petunia popatrzyli na mnie i zaczęli wrzeszczeć:

- To ty! To ty!

- Tak... Eureka. Powinniście brać udział w programie ,,Opóźniony zapłon’’.

- Nie ma takiego programu – powiedziała Petunia zadzierając nos do góry.

- No brawo – odrzekłam, ale zaraz przeszłam do sedna sprawy – Chyba wiesz po co tu przyszłam? Gdzie on jest?

- Na górze. Ale nie wchodź tam – zastrzegł Vernon a ja popatrzyłam na niego jakby był zgniłym karaluchem.

- Nie mam zamiaru. Ale masz go zawołać, jasne? – odezwałam się i z dziwnym wyrazem twarzy oparłam się o poręcz schodów. Vernon poszedł na górę, a ja wyciągnęłam moją ukochaną różdżkę i zaczęłam się nią bawić, przewracając w palcach delektując się widokiem przerażonych min Petunii i Dudleya. Po chwili słychać było głos Verniego .

- Ty… ty… Dojże sam jesteś dziwolągiem to jeszcze przez ciebie przychodzą tu inni twojego pokroju.

- Ale kto, do jasnej ciasnej ?– krzyknął Harry a na moje usta wypłynął uśmiech dumy. Umie się postawić. Nieźle. Po chwili Harry zszedł po schodach a za nim Vernon dysząc mu w kark.

- Proszę . Masz co chciałaś. Przyprowadziłem go. Teraz możesz iść – powiedział Vernon, ale widząc różdżkę w mojej dłoni wycofał się i powiedział:

- Możesz iść pogadać ze swoim chrześniakiem na górze, w jego pokoju – powiedział i uśmiechnął się chytrze. Wiedział, że sama chciała powiedzieć Harry’emu to mnie przechytrzył. Młodsza wersja mojego kochanego kuzyna stała na trzecim schodku , który lekko skrzypiał, zszokowana i czekał na mój ruch.

- Jasne, zaraz pójdziemy odbyć te niezwykłą konwersację, która zapewne zmieni życie moje, Harry’ego i wasze – powiedziałam i uśmiechnęłam się chytrze. - Ale najpierw... – odezwałam się i wycelowałam różdżkę w sumiaste wąsy czerwonka i po chwili z mojej różdżki błysnęło różowe światło a na miejscu wąsów Vernona pojawiła się ogromna, włochata glista, która wiła się po jego górnej wardze i okolicach nosa. Zaczął krzyczeć jak oszalały i próbował strzepnąć Pana Czerwonka II ale nic się nie działo. Dudley latał z piskiem po domu a Petunia widząc, że jej ukochany mężulek nic nie zdziała wzięła miotłę i na początku próbowała zwalić glistę włosiem. Ja opierałam się o poręcz i uśmiechałam od ucha do ucha, a Harry robił to samo co ja. Spojrzał na mnie a z jego ust wydobył się piękny śmiech. Taki śmiech jaki miała Lily.

      Petunia zrezygnowana opuściła ręce. Nie umiała zwalić Pana Czerwonka II z ust swojego męża włosiem szczotki, ale po chwili obróciła miotłę końcem kijka to twarzy Vernona i delikatnie próbowała zwalić stworzonko końcówką kijka od miotły ze swojego męża, ale i to na nic się nie zdało. Po chwili zdruzgotana i zawiedziona chwyciła mocno miotłę  obie dłonie i walnęła swojego męża z całej siły w głowę, mijając się z celem jaki był na jego ustach. Vernon upadł na podłogę pod wpływem uderzenia żony i mamrotał pod nosem , Nic mi nie jest, nic mi nie jest’’. Petunia również się przewróciła pod wpływem zamachu i leżała na swoim mężu i mamrotała ,, Mała glista. Jeden mały robaczek nas załatwił’’. Dudley bezradnie stał nad nimi z opuszczoną szczęką, a po chwili… zemdlał. Ja i Harry popatrzyliśmy na siebie i zaczęliśmy śmiać się jak oszaleli, przybijając sobie piątkę. Już wtedy wiedzieliśmy, że będziemy prawdziwymi przyjaciółmi, będziemy mogli porozmawiać ze sobą o wszystkim.

     Wróciłam z krainy wspomnień i popatrzyłam na Harry’ego , który zanosił się śmiechem jeszcze bardziej niż gdy powiedziałam ,, na zwis Merlina’’. Po chwili dołączyłam do niego i śniadanie przebiegło w miłej i radosnej atmosferze.

***

        Podążałam korytarzami Ministerstwa Magii. Na ścianach wisiały portrety dawnych i współczesnych Ministrów oraz zasłużonych aurorów i czarodziei. Popatrzyłam na jeden obraz. Przedstawiał on dwóch mężczyzn. Byli przyjaciółmi. Obejmowali się . Jeden z nich miał blond włosy z opadającą zawadiacko grzywką , a drugi rozczochrane czarne włosy i druciane , okrągłe okulary na nosie. Tata i wujek Charlus. Tata jeszcze żył. Wujek Charlus zginął z ciocią Doreą podczas pierwszej wojny czarodziejów. Pod portretem mojego taty i taty chrzestnego widniał napis: „Jedni z najbardziej odważnych i zasłużonych aurorów w historii: Robert Jonson i Charlus Potter. Odbyli najwięcej misji w historii Ministerstwa.’’  

    Tak odbyli najwięcej misji, ale zawsze rodzina była dla nich najważniejsza. Gdy ja i James przyjeżdżaliśmy na wakacje, wbrew protestom Ministra Magii, brali urlop na całe dwa miesiące.

Z zadumy wyrwał mnie lodowaty, przeszywający głos. Głos, którego tak nienawidziłam.

- Ach ta przeszłość. Te wspomnienia. Tyle się zdarza prawda? – zapytał Lucjusz Malfoy z sarkastycznym uśmieszkiem.

- Tak ta przeszłość. To co robiliśmy w przyszłości, zawsze wraca. Powielamy nasze czyny, które czasem są błędami. Jak… no nie wiem… powtórne przystąpienie w szeregi śmierciożerców.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz Jonson.

- Och, myślę , ze wiesz Malfoy. Twoje włosy mają dość charakterystyczny odcień, nie sądzisz? Da się ciebie dzięki nim rozpoznać, nawet gdy znajdujesz się w odległości kilometra. Odznaczają się jeszcze bardziej gdy wystają z pod czarnej maski i równie czarnego kaptura szaty – powiedziałam i uśmiechnęłam się ironicznie a Malfoy przerażony upuścił swoją laskę i złapał mnie mocni za przegub , gdzie już dzięki nie mu nie czułam krążenia krwi w żyłach.

- Lepiej  nie wchodź nikomu w drogę Jonson – powiedział i przysunął się do mnie tak , że prawie stykaliśmy się nosami a ja wygięłam plecy w łuk , żeby być jak najdalej od niego. – Ani ty, ani Potter i reszta twojej parszywej rodzinki i przyjaciół. Możecie za to słono zapłacić.

- Nie boje się – odpowiedziałam z wyrazem tryumfu na twarzy. Bo niby czego mam się bać?

- Nie?

- Nie. A czy ty nie boisz się, że twoje groźby i słowa mogą zakończyć się siarczystym policzkiem.

- Nie, nie boje się. Ludzie kochają mnie.

- Niemożliwe. Pozwól, że się z tobą w tej kwestii nie zgodzę. Czarodzieje uważają cię za idiotę mającego manie na punkcie czystości krwi. Nie kochają cię. A ja na pewno nie – powiedziałam i wyrwałam siną rękę z silnego uchwytu tlenionego blondyna. Moja dłoń od razu z impetem uderzyła bardzo mocno blady policzek Malfoya, na którym po uderzeniu pozostał czerwony niczym burak ślad, a Malfoy Sr. zaklął siarczyście i ruszył za mną. Rzuciłam się do ucieczki i po chwili z impetem wpadłam do windy na moją przyjaciółką i partnerkę aurorską – Nimfadorę Tonks.

- Szybko! Jedziemy. Wciskaj guzik – rozkazałam a Tonks nie wiedząc o co chodzi wykonała moje polecenia.

    Miałyśmy przejechać trzy piętra, więc oparłam się o ścianę i osunęłam  po niej siadając i oplatając podkurczone nogi rękami.

- Co się stało? – spytała Tonks siadając koło mnie.

- Gonił mnie Lucjusz Malfoy – powiedziała zdyszana.

- Ale dlaczego? – spytała.

- Bo najpierw oskarżyłam go o bycie śmierciożercą, a później, gdy zagroził mnie, mojej rodzinie i przyjaciołom walnęłam mu z całej siły w twarz. Został mu bordowy ślad. Pewnie teraz jest już siny.

- Nieźle – powiedziała i uśmiechnęła się z uznaniem. Ona wierzyła, że Voldemort powrócił, więc nie była zdziwiona, że oskarżyłam go o bycie śmierciożercą. Szalonooki już szykował dla niej miejsce w Zakonie Feniksa.

- Dzięki – odpowiedziałam przeczesując swoje długie blond loki palcami. Radio w windzie ( pomysł zaczerpnięty od mugoli) skończył grać muzykę Beatlesów i wpuścił inną piosenkę z lat 60.-70. W ten tydzień puszczali kawałki właśnie z tych lat. Po chwili z radia zaczęła lecieć piosenka pewnej amerykańskiej artystki pod tytułem ,,Love Story’’. Zaczęły lecieć pierwsze słowa, a ja wtórowałąm artystce.

,,We were both young when I first saw you                    
I close my eyes and the flashback starts                        
I'm standing there on a balcony in summer air
See the lights see the party the ball gowns
See you make your way through the crowd
And say hello
Little did I know
That you were Romeo you were throwing pebbles
And my daddy said stay away from Juliet
And I was crying on the staircase
Begging you please don't go
And I said’’

Śpiewałam to ze łzami w oczach. Tyle wspomnień. Poza tym to taki romantyczny tekst. Znaczy on :

,,Oboje byliśmy młodzi, gdy ujrzałam cię po raz pierwszy
Zamykam oczy i widzę to raz jeszcze
Stoję na balkonie owiana letnim powietrzem
Widzę światła, widzę przyjęcie, balowe suknie
Widzę, jak przedzierasz się przez tłum
I mówisz cześć... jak mało wówczas wiedziałam

Że byłeś Romeem, rzucałeś kamykami
A mój tata powiedział: "Trzymaj się z dala od Julii"
I płakałam na schodach
Błagając cię : "Proszę, nie odchodź"

- Co się stało ? – spytała zaniepokojona Tonks, gdy dalej śpiewałam i zalewałam się rzewnymi łzami.

- Nic. Po prostu ta piosenka jest taka romantyczna – skłamałam i wyszłam z Tonks na piętro, gdzie było Biuro Aurorów.

Skłamałam bo co miałam powiedzieć? O wiem może :,, No bo wiesz Tonks, ta piosenka przypomniała mi moja pierwszą i ostatnią miłość. Syriusza Blacka. Byłego więźnia Azkabanu. Twojego kuzyna, wiesz? Przy tej piosence pierwszy raz się z nim całowałam na naszej pierwszej randce i tyle razy przy niej tańczyliśmy, że nie zliczysz’’. Co by powiedziała? Przecież nie wie, że Syriusz jest niewinny.

      Tak się zamyśliłam, że nie zauważyłam Tonks, która była chyba z dziesięć kroków ode mnie i wykrzykiwała:

- Scar, idziesz w końcu czy nie? Wiem, że się wzruszyłaś, ale ludzie…. Bez przesady – rzekła, podbiegła do mnie i wzięła mnie pod ramię ruszając w kierunku biura. Po drodze opowiedziałam jej, że wyjeżdżam z Harrym do Chorwacji, a ona zapowiedziała, że odprowadza nas na lotnisko.

***

  Szłam ślicznym trawnikiem, który ozdobiony był najróżniejszymi krzewami, drzewkami i najpiękniejszymi kwiatami jakie istnieją. Tak, moja mama miała rękę do ogrodnictwa. Już gdy byłam mała się ty zajmowała. Weszłam po okrągłych schodach z kostki grafitowej. Pierwszy był największy a inne kolejno coraz mniejsze. Schodków było pięć. Otworzyłam duże, piękne dębowe drzwi, ale zanim weszłam zatrzymałam się przy progu i popatrzyłam wokoło. Westchnęłam. Dolina Godryka. Miejsce, w którym ja i James się wychowaliśmy. Najpiękniejsze miejsce na Ziemi. Tu swój pierwszy rok życie przeżył także Harry.

      Weszłam do korytarza, który był pomalowany na kolor kamionkowy. Podłoga ozdobiona była dużymi kafelkami o kolorze kawy z mlekiem. Pachniało tu cynamonem i różnymi kwiatami. Lawendą, ferezja, tulipanem i pomarańczami. Podążyłam do salonu, poprzednio zdejmując kozaki na obcasie na sięgające do kolan i wieszając kremowy, zapinany na guziki, śliczny płaszcz na wieszak..

    Harry i tata siedzieli na kanapie i ledwo było ich widać zza sterty jedzenia na stole, który znajdował się przed nimi. Na meblu leżały ptysie , eklerki , duża miska z chipsami serowo cebulowymi , duże szklanki coli i trzy butelki różnych oranżad oraz najróżniejsze owoce, żelki i lody na patyku. Większość była zjedzona i pozostały po tym tylko opakowania u reklamówki. Tata i Harry oglądając mecz piłki nożnej nawet nie zauważyli , ze weszłam.

- Cześć Harry, cześć tato – powiedziałam by zwrócić swoją uwagę na tatę i mojego chrześniaka. Podziałało. Oboje obrócili się w moją stronę i po chwili tonęłam w objęciach Harry’ego , a potem długich objęciach mojego taty.

- Gdzie mama? – spytałam siadając na kanapie i biorą ptysia z bitą śmietaną , którego odgryzłam kawałek delektując się słodkością.

- Wiesza pranie – powiedział i usiadł po mojej jednej stronie , a Harry po drugiej . No tak. Moja mam wszystko lubiła robić sama. Nigdy nie używała różdżki do gotowania , sprzątania , czy innych obowiązków. Zupełnie inaczej niż ja.

    Przez pięć minut oglądałam mecz z tatą i Harrym kibicując zażarcie Londynowi i wygłupiając nieźle przy tym. Po chwili w łazienki wyszła moja mama. Szczupła kobieta o blond lokach i błękitnych , niczym fale oceanu , takich samych jak moje.

- Scarlett – powiedziała i przytuliła mnie mocno do siebie – Słyszałam , ze masz jeszcze jechać do Molly Weasley w odwiedziny. My zaopiekujemy się Harrym.

- Ale ja mogę pojechać ze Scarlett. Zobaczyłbym się z Ronem i Hermioną- powiedział. Właśnie tu był problem. Nie mogłam go wplątywać w wakacje w świat czarodziejów. Dumbledore wysłał wczoraj do mnie list, w którym stanowczo mi tego odradził. Nie chciał bowiem , aby Harry czytał o tych wszystkich sprawach związanych z Voldemortem ,ani wplątywał się w jeszcze większe niebezpieczeństwo. Dlatego nie dostawaliśmy Proroka Codziennego , a Ron i Hermiona przestali pisać do Harry’ego. Popatrzyłam bezradnie na rodziców. Nie umiałam odmawiać Harry’emu , ale musiałam. Po chwili odezwała się mama:

- No co ty. Nie puszczę cię przecież Harry. Dojże Voldemort powrócił to na dodatek masz jeszcze latać mi na miotle w taką pogodę ? – spytała pokazując ręką zawieruchę na dworze.

-  No dobrze – odparł Harry zrezygnowany i opadł z westchnieniem na kanapę obok taty , a mama usiadła koło niego.

- Dobra ja już lecę. A gdy wrócę, obiecuje ci , że pójdziemy gdzie tylko chcesz – postanowiłam a oczy Harry’ego się zaświeciły.

        Założyłam płaszcz zapinając wszystkie guziki i włożyłam na stopy buty na niewysokim obcasie , sięgające do kolan zapinając dokładnie zamek z boku. Po chwili przywołałam swoją Błyskawicę i odleciałam na niej w przestworza do Nory.

***

      Tym razem pozwoliłam sobie na wejście do domu Weasleyów bez pukania. W przedsionku zostawiłam płaszcz i buty i weszłam do kuchni. Molly pichciła coś na patelni, Artur siedział przy stole czytając proroka codziennego, a z góry słychać było bliźniaków, Rona, Hermionę i Ginny. Nie lubiłam mówić na nich ,,dzieciaki’’. Wcale nie byli dziećmi. Byli już poważnymi nastolatkami.

- Cześć – powiedziałam.

- Och Scarlett – powiedzieli równocześnie witając mnie ciepłymi uśmiechami.

- Siadaj. Zaraz obiad będzie gotowy – powiedziała Molly.

Usiadłam potulnie jak baranek ( tak jasne) na krześle obok Artura , który oderwał się od gazety i powiedziałam do Molly:

- Dziękuję Molly , ale nie jestem głodna.

- Och nonsens – powiedziała oburzona – Oczywiście , że jesteś głodna. Jak ja mówię , ze jesteś to jesteś.

- Ale obiecałam Harry’emu , że pójdziemy gdzie tylko będzie chciał. Na pewno wybierze swoją ulubioną pizzerię. Zawsze tam chodzimy – powiedziałam i popatrzyłam na Molly.

- Och … no dobrze. Ale chociaż trochę musisz zjeść , bo inaczej cię nie wypuszczę. 

  Po chwili do kuchni zbiegli młodzi Weasley’owie i Hermiona. Widząc mnie uśmiechnęli się szeroko.

- To co pani Jonson… - zaczął Fred. Tak Fred. George miał pieprzyka na szyi a Fred nie.

- Co dzisiaj zamawiamy ? – dokończył George – ten z pieprzykiem.

- Przykro mi chłopcy. Jestem tu w sprawach osobistych , a nie służbowych – powiedziałam chcąc się z nimi trochę podroczyć i pokazałam im język.

      Po wymienieniu kilku miłych , przyjaznych zdań z każdym i wytłumaczeniem Ronowi i Hermionie , czemu nie ma Harry’ego i ich oburzenia na zachowanie Dumbledora , Molly zaczęła szykować obiad. Przyszykowała steki z pieprzem i ziemniaki , oraz sałatkę z majonezem. Podała obiad do stołu. Oczywiści naszykowała mi tyle ile mogłoby zjeść dwudziestu futbolistów po dwugodzinnym meczu. Jedząc obiad rozmawiałam z Molly.

- No to gdzie zabierasz Harry’ego ? Przecież miałaś mi powiedzieć – oznajmiła Molly , celując na mnie oskarżycielsko palcem , a Weasley’owie i Hermiona spojrzeli na mnie z zaciekawieniem.

- No wiesz, na początku nie wiedziałam , czy mu się spodoba to miejsce, ale tak czy tak kupiłam bilety. Pomyślałam sobie , że najwyżej kupie bilety do innego kraju. Wybrałam Europę. Czytałam dużo o najatrakcyjniejszych państwach europejskich. Na początku myślałam o Francji , ale pomyślałam sobie , że we Francji jest przecież Beaxbatons i Francja jest zbyt…. pospolita? Nie to złe określenie. Po prostu do Francji jeździ każdy. Postanowiłam , że pójdę do biura podróży Itaka. Znalazłam tam ciekawą ofertę. Mianowicie ofertę podróży do Chorwacji. Pani , która stała niedaleko , też klientka , mówiła , że była w Chorwacji. Opowiedziała mi , że były to najlepsze wakacje jej życia. Były fantastyczne jeziora. Czyściutkie morze . Można było nurkować i zobacz przeróżne zwierzęta wodne , koralowce i tak dalej.

- Słyszałam , że Chorwacja jest jednym z najpiękniejszych krajów Europy. Jest tam wiele przeróżnych atrakcji. Ale podobno bardzo drogo. Tylko pozazdrościć Harry’emu- poinformowała wszystkich Hermiona.

- A skąd to wiesz ? – zapytał Ron.

- A stąd , że to biuro Itaka jest niedaleko gabinetu dentystycznego moich rodziców – odpowiedzia.ł Hermiona zadzierając nosa.

- A mówiłaś jeszcze o jakieś niespodziance…- .odezwała się Molly

- A, tak…. Nie wiem , czy będziesz pochwalać to , że mu to coś kupiłam.

- No ja też nie wiem , ale spróbuj.

- No więc kupiłam mu najnowszy model motory wyścigowego.

- Tego takiego , którego wszędzie reklamują ? – spytał Fred zainteresowany z błyszczącymi oczami.

- On jest boski. Chyba każdy o takim marzy- odezwał się George i podrapał się po głowie zastanawiając nad czymś.

- Ale to nie wszystko – zwróciłam się do Molly , a ta patrzyła na mnie z zainteresowaniem – Przerobiłam ten motor na latający.

- La.. lata… latający? – wyjąkała – Tyle dobrze , że zdał na niego prawo jazdy.

- Właściwie – zaczęłam, a Molly zrobiła przerażoną minę – to ja zdałam prawo jazdy za Harry’ego. Wypiłam eliksir wielosokowy z jego włosem i voilà.

- O matko. Scarlett , no wiesz ty co to jeszcze dziecko.

- Ucieszył się – odpowiedziałam na swoje usprawiedliwienie , zaczęłam przeżuwać kolejny kęs steku i powiedziałam:

- Nie zgadniesz kogo widziałam dzisiaj w Ministerstwie Arturze – powiedziałam.

- Lucjusza Malfoya – odpowiedział.

- Skąd wiedziałeś ?

- To pupilek Ministra. Malfoy ma go w garści .

A więc właśnie to miał na myśli Malfoy mówiąc ,że ludzie go kochają.

Rozmawialiśmy jeszcze miło przez około dwadzieścia minut , ale zatęskniłam z Harrym więc pożegnałam się i poleciałam do Doliny Godryka , ale wcześniej Molly i Artur powiedzieli , że odprowadzą mnie i Harry’ego na lotnisko razem z Tonks. Nie pozwolili jednak odprowadzić nas swoim dzieciom, gdyż ,, przecież Dumbledore w pewnym sensie zakazał im kontaktować się z Harrym).

***

  Siedzieliśmy z Harrym właśnie w naszej ulubionej pizzerii Siódme Niebo. Zamówiliśmy sobie do picia gorącą czekoladę marcepanową ( stała się tradycją, ponieważ gdy rozmawiałam z moim chrześniakiem po raz pierwszy piliśmy właśnie ten napój) , colę do popicia i dużą pizzę Czarodziejski Bal. Przeżuwaliśmy pizzę delektując się jej smakiem i popijając colom. Gorąca czekoladę zawsze zostawialiśmy na koniec. Co chwilę wybuchaliśmy śmiechem przypominając sobie stare dobre czasy i planując każdy dzień wakacji. Nasze pomysły były naprawdę dziwne np. będziemy tańczyć przy znaku stop, gdy wrzucimy rolkę papieru do toalety będziemy musieli wyciągnąć je rękami. Dostała też od niego wyzwanie , żeby podejść do jakiegoś gościa hotelowego i nakrzyczeć na niego , że zabrał mi i Harry’emu rzeczy to przebrania i teraz musimy chodzić w strojach kąpielowych oraz nastraszyć , że pójdę do kierownika hotelu. Harry dostał ode mnie wyzwanie, aby chodził za jakąś dziewczyną co najmniej dziesięć minut i pokazując na nią palcem śpiewał ,, jest ładna i cwana , wykorzystuje każdego napotkanego pana’’ .

- Nie no .. Nasze zadania są niewykonalne – powiedział i zaczął śmiać się jak szalony a ja razem z nim , ale powiedziałam:

- A co masz cykora?

- Oczywiście , że nie – odpowiedział Harry urażony.

- W takim razie to ja napiszę do jakieś dziewczyny z twojej szkoły , że jestem duszkiem i uwięziłam cię w błękitnym obłoczku a ona ma wyzwolić się pocałunkiem , a ty masz się na to zgodzić – powiedziałam z wyzwaniem w oczach.

- No… dobra – odpowiedział niepewnie Harry a ja zaczęłam się śmiać jak szalona a on ze mną . Ludzie , którzy byli w restauracji patrzyli na nas jak na UFO , niektórzy śmiali się razem z nami (albo z nas), a inni pobłażliwie uśmiechali. Ten dzień był naprawdę udany. Ja i Harry bawiliśmy się świetnie i nie pozwoliłam mu zadręczać się śmiercią Cedrika.

    Pozostawał tylko jeden mały problem. Tak bardzo pragnęłam spotkania z Syriuszem , które miało niedługo nastąpić, ale jednocześnie bardzo cię bałam tego spotkania. Czy zdołam wytrzymać i nie rzucę się z pocałunkiem na Łapę przy wszystkich? Czy odwzajemni moje uczucia? I najważniejsze… W co ja ma do jasnej ciasnej się ubrać i w co uczesać ? Przecież musze dobrze wyglądać!

***

Nareszcie! Już myślałam , że nie skończę rozdziału. Ale chyba wynagrodziłam Wam taką długa nieobecność na blogu? Notka jest najdłuższa jak do tej pory ze wszystkich. Ma 10 stron i 4 917 wyrazów. Nasz kochany Syriusz na 100% pojawi się w 10 rozdziale. Przyrzekam ;P Mam nadzieje, że rozdział się podobał i zastanawiam się kto się naprał na to , ze Syriusz już jest ( chodzi mi o pierwsze kilka zdań). A teraz dedykacja. Oczywiście wszystkim czytelnikom i komentującym za to , że po prostu są. I pierwszym czytelniczką Zwariowanych Miłości w Zakonie Feniksa . Pauli, Eyed i # ARS# (Basi). Oraz moim kochanym przyjaciółką z realu , które mnie wspierały i dzięki nim ma taką wenę : Klaudii, Oli , Kasi 1, Pauli , Kasi 2 i Adzie. Dziękuje wam wszystkim za to , że jesteście. A.. Zauważyliście jakieś zmiany? Tak to szablon. Dziękuję kochanej Vicious z viciousgallery.blog.onet.pl . A na koniec życzenia:

Z okazji Dnia Kobiet, składam najserdeczniejsze życzenia dla tych dużych , jak i małych kobietek. Żeby każda z Nas czuła się wyjątkowo i szczęśliwie w tym dniu i nie dała sobie w kasze dmuchać. Niech każda z Was tak jak Scarlett broni honoru swojego i swoich bliskich. Niekoniecznie dając komuś w twarz ;P Chociaż to najbardziej skutkuje ^^ Ale.. Ja tego nie powiedziałam ;D Hahhah. Całusy <3