012 ROZDZIAŁ: Sprawy miłości i troski

      Urodziny Harry’ego już minęły. Postanowiłam, że nie dostanie ode mnie jednego prezentu, ale pójdziemy na Ulice Pokątną , do Hogsmade i do mugolskich Centrów Handlowych, aby mój chrześniak wybrał sobie co tylko chcę. Byliśmy w pizzerii, na lodach, kawie, w Wesołym Miasteczku, w kinie, więc cały dzień mieliśmy zajęty. Kupiłam Harry’emu zestaw do czyszczenia miotły, różne ubrania i co tylko chciał. Dziś minęło osiem dni od urodzin Harry’ego. Był ósmy sierpnia, a spotkania Zakonu, jak nie było, tak nie ma. W ciągu tych dni odwiedzałam moich kochanych rodziców, spędzałam czas z Harrym i chodziłam to pracy. Co dziwne nie było żadnych nowych zadań. Voldemort siedzi cicho, by Knot, dalej nie wierzył, że powrócił. Miałam dość tej robótki papierowej. Ale cóż, mus to mus.

      Siedziałam po turecku na kremowym, miękkim dywanie w salonie razem z Harrym, grając w szachy czarodziejów. Ja grałam białymi, a Harry czarnymi. Wygrywałam, ale cóż, miałam większe doświadczenie, poza tym jeśli Harry zdolności do tej gry, odziedziczył po Jamesie, to nie dziwie się. Po chwili usłyszałam pohukiwanie sowy. Była duża, czarna i dostojna. Harry popatrzył na nią z zaciekawieniem. Najwyraźniej jej nie znał. Ja też nie. Podeszłam do okna i wpuściłam sowę, a następnie odwiązałam list od jej nogi. Popatrzyłam na jego treść i uśmiechnęłam się z zadowoleniem.

Droga Scarlett!

Wiem, że długo nie pisałem odnośnie spotkania Zakonu, ale miałem na głowie sprawy Hogwartu i nie tylko. Wszystkiego dowiecie się na spotkaniu, które odbędzie się już dzisiaj o godzinie siedemnastej. Przepraszam, że informuję cię tak późno.

Pozdrawiam.

Albus Dumbledore

      Na mojej twarzy wykwitł szeroki uśmiech, na wieść, że dzisiaj odbędzie się spotkanie. Co prawda musiałam załatwić z rodzicami sprawę opieki nad Harrym, ale była dopiero dwunasta po południu. Popatrzyłam na sowę, która po chwili odleciała nie czekając na odpowiedź. Pobiegłam do kuchni o pióro i atrament, po czym napisałam na odwrocie kartki:

Kochani rodzice!

Dumbledore zwołał spotkanie Zakonu. Pilna sprawa. Wstyd mi was o to prosić, bo to ja powinnam opiekować się Harrym, a po raz kolejny zwalam to na Was, ale mam nadzieję, że poświęcicie dla nas trochę czasu?

Kocham was,

Scarlett.

      Harry nie spuszczał ze mnie wzroku. Pewnie chciał dowiedzieć się, czemu ucieszył mnie list, który dostałam. Zawołałam Apolla i kazałam mu zanieść wiadomość do rodziców, do Doliny Godryka. Sowa wyleciała przez okno, a ja podeszłam do Harry’ego i usiadłam naprzeciwko niego.

- Posłuchaj mnie Harry. Wiem, że zapewne denerwuje cię ta niewiedza. Nie wiesz, gdzie wtedy pojechałam, gdy przy okazji spotkałam się z Syriuszem. Teraz też tam jadę. Na razie nie mogę powiedzieć ci co to jest, ale dowiesz się. W swoim czasie – rzekłam spokojnie wzdychając cicho.

- W swoim czasie? Scarlett nie mam pojęcia, co się dzieje w świecie czarodziejów. Nie mam żadnych wiadomości od Rona i Hermiony, a ty w ogóle nie czytasz Proroka, więc czytam go ja, ale i tak nic pożytecznego się z tego nie dowiaduję. Ty pracujesz w Ministerstwie. Wiesz o wiele więcej niż ja wyczytuję z tego szmatławca, a ty mi mówisz w swoim czasie? – spytał Harry zdenerwowany wstając z miejsca.

- Bo wolę nie czytać w ogóle niż jakieś brednie wyssane z palca. Poza tym nie ja zadecydowałam o tym, że Ron i Hermiona do ciebie nie piszą oraz o twojej niewiedzy. Kusi mnie, żeby ci wszystko powiedzieć, ale wiesz co? Wszystko co robię, zawsze jest związane z twoim bezpieczeństwem. Gdyby to ci nie zagrażało, dowiedziałbyś się o wszystkim – odezwałam się patrząc mu w oczy, a on był zbity z tropu. Odrzuciłam długie, blond włosy zawiązany w luźny warkocz na plecy i popatrzyłam wyzywająco w oczy Harry’emu.

- Dla mojego bezpieczeństwa? A jeśli to ja chciałbym dbać o twoje bezpieczeństwo? – spytał.

- Wbrew temu, że czasem jestem dziecinna, to ja jestem twoją opiekunką i to ja mam prawo, nie, mam obowiązek cię chronić – odpowiedziałam wzburzona, ale i trochę rozczulona jego troską.

      Harry westchnął, a na jego czole pojawiła się pionowa zmarszczka. Zmrużył oczy i poczochrał sobie włosy, po czym spytał:

- Kiedy będę mógł się dowiedzieć? – posłał mi błagalne spojrzenie, lecz nie miałam zamiaru nic mu powiedzieć.

- Kiedy Dumbledore uzna, że jesteś gotowy – odpowiedziałam, a Harry już otwierał usta. – Koniec tematu – zarządziłam, po czym znowu zasiadłam ze swoim chrześniakiem do gry.

***

      Już byłam naszykowana na spotkanie Zakonu Feniksa. Rodzice mieli przybyć za chwilę, a Harry czytał księgi zaklęć. Związałam swoje włosy w długiego, gęstego kitka i przejrzałam się w lustrze. Założyłam na siebie dżinsowe rurki, biały podkoszulek, a na to granatową marynarkę i czarne obcasy. Przejechałam błyszczykiem po ustach i postawiłam go z powrotem na toaletce z białego drewna. Po chwili usłyszałam szczęk klucza w drzwiach z dołu. Zeszłam po schodach i powitałam moich rodziców ściskając ich serdecznie z uśmiechem. Kazałam im usiąść w salonie, a sama poszłam do kuchni by przygotować im ich ulubioną kawę mrożoną. Wsypałam rozpuszczalną kawę do wysokiej szklanki, po czym zalałam ją mlekiem i pocukrowałam, a zaraz potem, wrzuciłam tam kilka kostek lodu mieszając dokładnie. Zaniosłam szklanki na stolik po czym wzięłam jedną do ręki i wzięłam duży łyk zimnego, orzeźwiającego napoju.

- Skarbie… Chcielibyśmy ci o czymś powiedzieć – rzekła mama delikatnym, miękkim głosem, a ja popatrzyłam na nią zaciekawiona zakładając nogę na nogę i przygryzają wargę, przejeżdżając palcem wskazującym po skórzanej kanapie.

- Chcielibyśmy dołączyć do Zakonu – palnął mój tata bez zbędnych ceregieli, a ja patrzyłam na nich przerażona.

- Nie! – krzyknęłam. – Nie ma mowy!

- Kochanie…- odezwał się tata. – Jesteśmy dorosłymi ludźmi i mamy prawo podejmować własne decyzje, tak jak ty.

- Nam również nie pasowało, jak dołączyłaś do Zakonu, baliśmy się o ciebie – przyznała moja mama i spojrzała na mnie tymi swoimi dużymi, błękitnymi oczami. – A co do opieką nad Harrym…

- Tu nawet nie chodzi o Harry’ego – powiedziałam oburzona. – Była już wasza kolej. Walczyliście, aby ludzie i ja, wasza córka, mieli lepsze życie. Wolne od zła, tortur i śmierci. Należeliście już do Zakonu. Teraz przyszła kolej na mnie. Kolej by chronić was i wszystkich których kocham oraz wiele innych ludzi, którzy nie zdają sobie sprawy z czyhającego na nich zagrożenia.

- Jestem z ciebie taka dumna – przyznała mama z ciepłem w oczach, zakładając swoje kręcone blond włosy do ramion za ucho. – Ale chcielibyśmy się jakoś przysłużyć się Zakonowi.

- Może u nas w domu byłaby kwatera? – zaproponował tata czochrając swoje włosy, które były w takim samym kolorze jak moje i mamy.

- Nie, raczej nie – zaprotestowałam. – Kwatera jest u Syriusza, a on czuje się strasznie samotny w tym wielkim domu. Gdy już przychodzi do zebrania jest wokół niego wiele ludzi. Nie chciałabym mu tego odbierać, ale uwierzcie mi, że jeszcze będziecie mieli szansę by pomóc Zakonowi. I to nie jedną – zapewniłam, a mama pocałowała mnie w czoło.

- Dobrze, kochanie. Jeśli naprawdę nie chcesz byśmy dołączyli… - odezwał się zrezygnowany Robert Jonson.

- Nie chcę – zapewniłam z uśmiechem, że dopięłam swego. Mimo, że byłam już dorosłą kobietą, nadal pozostawałam małą księżniczką rodziców. No cóż, taki los jedynaczki.

- Kochanie, jest jeszcze coś – zwróciła się do mnie mama. – Dobrze wiesz, że w sierpniu jest nasza rocznica ślubu – pokiwałam głową, na znak, że wiedziałam. – Więc chcemy ci powiedzieć, że razem z twoim ojcem, chcemy się wybrać na Karaiby z tej okazji. Wyjeżdżamy już jutro.

- To wspaniale! – wykrzyknęłam z uśmiechem. – Choć mogliście mnie wcześniej powiadomić – odezwałam się pouczająco, na co moi rodzice uśmiechnęli się do siebie znacząco.

      Po chwili usłyszałam kroki Harry’ego, który schodził po krętych, drewnianych schodach, pomalowanych na biało. Na jego twarzy widniał uśmiech, więc jak widać, nie był obrażony o ukrywanie przed nim prawdy.

- Cześć Harry! – zawołał dziarsko tata i przybił piątkę z moim chrześniakiem.

- Cześć wujku, cześć ciociu – odpowiedział moim rodzicom młody pan Potter i posłał w moim kierunku uśmiech, który odwzajemniłam.

     - No to co chcesz dzisiaj robić, chłopie? – spytał uśmiechnięty mężczyzna o blond włosach i klepnął w plecy przyjaźnie chłopaka o zielonych oczach, w których zaświeciły się iskierki.

***

      Wchodziłam po schodach do domu na Grimmlaud Place pod numerem czternastym. Pociągnęłam za zardzewiałą klamkę w kształcie wijącego się węża i weszłam ostrożnie do przedsionku patrząc pod nogi, by nie potknąć się o nogę trolla, jak to zrobiła zeszłym razem Nimfadora. Zauważyłam, że portret pani Black zasłaniała stara, obdarta szmata, a koło obrazu pałętał się skrzat, Stworek. Syriusz mi o nim opowiadał. Miał odstające uszy, haczykowaty nos, a odziany był, podobnie jak portret jego pani, w obdartą, szarą szmatę przepasaną na ramieniu.

 - Plugawy mieszaniec, zaśmiecający dom mojej pani – odezwał się skrzekliwie podnosząc na mnie spojrzenie wyłupiastych oczu. – Wszyscy panoszą się po domu szlachetnych czarodziei, a ona myśli, że jeśli pan Syriusz się w niej zakochał to może robić co chce – z ust pryskała mu ślina, a ja otwarłam szeroko oczy ze zdumienia i szepnęłam pod nosem:

- No dobra. Wspaniale – ruszyłam dalej nie bacząc już na obelgi skrzata odnośnie mojego pochodzenia i mojego taty, choć gdy usłyszałam, że obraża mojego rodziciela myślałam, że go rozszarpie.

      Po drodze poprawiłam swoją granatową marynarkę i docisnęłam gumkę do swoich długich, blond włosów. Przygryzłam wargi i weszłam do kuchni, gdzie siedziała już większa część Zakonu. No pewnie! Ja jak zawsze muszę się spóźniać, ale cóż… To już moja cecha. Uśmiechnęłam się do ludzi znajdujących w pomieszczeniu, którzy go odwzajemnili i usiadłam na swoim miejscu, koło Syriusza, który popatrzył na mnie z łobuzerskim uśmiechem. Na moje usta wpłynął uśmiech zadowolenia i schyliłam głowę, a moje włosy muskały zarumienione policzki. Usiadłam na miejsce i zauważyłam, że kogoś nie ma.

- Gdzie Remi? – spytałam rozglądając się zaciekawiona, a Syriusz popatrzył na mnie znacząco. Do moich oczy napłynęły łzy, pacnęłam się w czoło i wyjąkałam. – Jak ja mogłam zapomnieć!? Wczoraj była pełnia – Syriusz pokiwał głową i pogłaskał mój policzek.

- Nie płacz, Scar. On nie ma ci tego za złe – patrzył na mnie z czułością. Właściwie zastanawiałam się, jakie będą nasze kontakty po tych pamiętnych listach, ale na szczęście wszystko było w porządku. Po chwili usłyszałam głośny, przeraźliwy krzyk.

- JAK ŚMIESZ… CHODZIĆ PO MOIM DOMU! DOMU MOICH OJCÓW! TY BEZCZELNY POTWORZE! DOJRZE WILKOŁAK, TO JESZCZE MIESZANIEC – szybko pobiegłam do przedpokoju razem z Syriuszem. Bałam się jak zareaguje Remus. On był bardzo wrażliwy nawet na zdanie jakiegoś gadającego portretu.

      Razem z Łapą weszliśmy do pomieszczenia. Zauważyłam starą kobietę, krzyczącą, jakby ją ze skóry obdzierano. Ślina pryskała jej z ust, a poszarzałe policzki drgały. Remus stał w przedpokoju ze zwieszoną głową. Zauważyłam, że z jego oczu potoczyły się łzy. Po chwili do pomieszczenia wpadła osoba o włosach koloru gumy balonowej. Dora chwyciła Remusa za rękę.

- Choć Remi. Nie przejmuj się – widziałam, że prowadziła go do pokoju, który zajmował na Grimmlaud Place. Pani Black nadal wykrzykiwała przeraźliwe obelgi w kierunku mojego przyjaciela, który wchodził po starych schodach ze smutnie zwieszoną głową, a koło niego szła Nimfadora z roztrzepanymi włosami, która trzymała mężczyznę pod pachę.

- Zamknij się ty stara zołzo! Zamknij się, ale to już! – wykrzyczał Syriusz, ale portret jego matki wcale go nie słuchał. Odsunęłam go i podeszłam do obrazu wpatrując się prosto w twarz Walburgii.

- Zamknij się ty stara, pokręcona jędzo! – krzyknęłam.

- Jak śmiesz… - zapeszyła się, oczy wyszły jej na wierzch niczym żabie, a policzki nadymały.

- Nie! To jak pani śmie tak obrażać innych. Proszę choć trochę zachować się kulturalnie! – wykrzykiwałam. – Niby jest pani urodzona w szlachetnej rodzinie czystej krwi!? – prychnęłam. – Wątpię! Biorąc pod uwagę pani paskudne słowa, można by było pomyśleć, że jest pani zwykłą… Mugolską… Plotkarą! – wykrzyczałam.- Wcale nie widać, że jest pani szlachetnie urodzona! Taka osoba wykazałaby choć trochę kultury i klasy, a po pani tego nie widać! Proszę najpierw nauczyć się dobrych manier, a wtedy będzie mogła pani chwalić się rodowodem, bo teraz nie mamy o czym rozmawiać! Sądzę, że większość mugoli, mogłaby poszczycić się większą elegancją i normami zachowania niż pani! – wykrzyczałam zdenerwowana, a oczy matki Syriusza wyszły na wierzch. Wodziła za mną wzrokiem zdziwiona i oburzona. Nie wiedziała co powiedzieć. Wyglądała jakby ją zatkało, jakby zatrzymał się czas. Syriusz także stał zszokowany, a Stworek złapał się za szyję i zaczął dusić.

- Stworek nie powinien pozwolić na obrazę jego pani. Stworek jest złym skrzatem! – szlochał, a ja podeszłam do niego, uklękłam i odciągnęłam jego ręce od szyi.

- Mieszaniec…! – krzyknął przerażony.

- Posłuchaj mnie, Stworku! – krzyknęłam. – Nie masz prawa karać się za to co ja powiedziałam i za to, co robi twoja pani! – jednak Stworek nadal się dusił. Popatrzyłam w stronę Łapy.

- Syriuszu – jęknęłam. – Powiedz mu coś – szepnęłam błagalnie, a on popatrzył zdziwiony na mnie i na Stworka. – Syriuszu! – wykrzyczałam podenerwowana.

- Dobrze… Stworku! – zwrócił się do skrzata. – Masz w tej chwili przestać się dusić! – skrzat natychmiast wykonał jego polecenie.

      Weszliśmy z powrotem do kuchni, a wszyscy członkowie Zakonu już siedzieli na swoich miejscach.

- Co się stało, że tak szybko przestała krzyczeć? – spytała zaciekawiona Molly.

- Spytaj Scarlett. To jej zasługa – rzekł Syriusz uśmiechając się do mnie łobuzersko, a ja znów czułam się jak piętnastolatka, kiedy to potajemnie spotykałam się z Syriuszem. Dopiero pomiędzy piątym, a szóstym rokiem zaczęliśmy być oficjalnie parą. Na piątym roku chodziliśmy na randki. Tylko Lily o nich wiedziała. Wtedy dopiero zdałam sobie sprawę, jaki Syriusz jest romantyczny. To co przygotowywał przechodziło moje najśmielsze oczekiwania. Romantyczny piknik przy blasku księżyca, naokoło pełno świeczek i płatki róż, a to wszystko nad jeziorem, na błoniach. Albo randka na dachu Hogwartu. O tak. To było wspaniałe. Nawet wtedy tańczyliśmy, choć miałam lęk wysokości, bałam się, że w każdej chwili…

- Scarlett… Scarlett… Scarlett! – nawoływała mnie Molly, aż w końcu nie wytrzymała i krzyknęła,.

- Ach, tak? – spytała powracając do rzeczywistości, a Snape parsknął śmiechem, za co został obdarzony jadowitym spojrzeniem z mojej strony.

- Jak ci się udało uciszyć portret? – spytała zaciekawiona Molly.

- Po prostu wytknęłam jej, że nie zachowuje się jak na arystokratkę przystało, że nie ma klasy i można by było ją porównać do starej, mugolskiej plotkary – odpowiedziałam wgapiając się w przestrzeń i wzruszyłam ramionami, oraz usiadłam na swoim miejscu, a Syriusz zrobił to samo.

- A wiesz co mnie jeszcze ciekawi… - odezwała się rudowłosa kobieta. – Jak odróżniłaś Freda i Georga, skoro nawet ja się czasem mylę? – spytała, a ja parsknęłam śmiechem, czym zwróciłam na siebie ciekawskie spojrzenia członków Zakonu.

- Nie odróżniam – przyznałam, a Molly spojrzała na mnie czujnie zastanawiając się nad sensem tego wszystkiego, a kosmyk rudych włosów muskał jej zaróżowione policzki.

- Molly, Scarlett jest Huncwotką – odezwał się Syriusz uśmiechnięty od ucha do ucha.

- Twoi synowie często robili mi ten kawał z zamianą ról. Fred był Georgem, a George Fredem. Huncwotka nie da się nabrać na ten sam żart dwa razy – przyznałam, a Molly już zrozumiała. Po chwili ze schodów zbiegła Dora, ze smutną miną.

-  Będziemy musieli odbyć spotkanie bez Remusa – usiadła na miejscu mojego przyjaciela koło mnie, a ja spojrzałam na nią pytająco.

- Później ci powiem – szepnęła mi na ucho.

- Dobrze, więc możemy zaczynać – odezwał się Szalonooki obserwując każdego dokładnie swoim magicznym okiem. – Jest coś o czym musicie wiedzieć. Nie wielu z was wie, dlaczego tak naprawdę Lord Voldemort pojawił się tego feralnego dnia u Potterów i większość z was myśli, że Czarny Pan chce się zemścić na Potterze, za to, że go pokonał, ale to nie jest do końca prawdą – wszyscy spojrzeli na niego zaskoczeni z wyjątkiem mnie i Syriusza. Dokładnie wiedzieliśmy o co chodziło. – Scarlett – tu zwrócił się do mnie. – Syriuszu, opowiedzcie tę historie.

      Syriusz kiwnął mi głową na znak, że mam zacząć. Wzięłam głęboki wdech i przeczesałam włosy palcami, po czym zaczęłam:

- Pewnego dnia Sybilla Trelawney, miała rozmowę kwalifikacyjną z profesorem Dumbledorem o posadę nauczyciela wróżbiarstwa – wszyscy przyglądali mi się w skupieniu. – Spotkanie odbywało się w jednym z pokoi w Gospodzie pod Świńskim Łbem. Wtedy Sybilla wygłosiła swoją pierwszą prawdziwą przepowiednie. Gdy to mówiła, oczy wyszły jej na wierzch, a głos miała zachrypnięty. Wiem jak brzmiała przepowiednia: Oto nadchodzi ten, który ma moc, pokonania Czarnego Pana… Zrodzony z tych, którzy trzykrotnie mu się oparli, a narodzi się, gdy siódmy miesiąc dobiegnie końca… A choć Czarny Pan naznaczy go jako równego sobie, będzie miał moc, jakiej Czarny Pan nie zna… I jeden z nich musi zginąć z ręki drugiego, bo żaden nie może żyć, gdy drugi przeżyje… Ten, który ma moc pokonania Czarnego Pana narodzi się gdy siódmy miesiąc dobiegnie końca… Wszystkiego dowiedziałam się od Lily i Jamesa, a oni dowiedzieli się tego od Dumbledora. Jednak okazało się, że ktoś podsłuchiwał ich rozmowę. Był to Śmierciożerca – z ust słuchaczy wydał się odgłos zaskoczenia i przerażenia. – Opowiedział wszystko Voldemortowi. Tym, który miał moc, aby go pokonać mógł być albo Neville Longbottom, albo Harry Potter – na twarzach wszystkich widniał szok. – Neville był chłopcem czystej krwi, więc Czarny Pan wybrał tego z nich, który był bardziej do niego podobny – Harry’ego. Ponieważ tak jak on, był półkrwi. Zamierzał więc unicestwić syna Lily i Jamesa. Intuicja go nie zawiodła – zwiesiłam głowę by nikt nie zauważył łez płynących po moich policzkach. Zakończyłam, zostawiając do opowiedzenia Syriuszowi dalszą część.

- Kim był ten Śmierciożerca? – spytał zaciekawiony Alan Jones, mąż Hestii, uzdrowiciel, mężczyzna o brązowych włosach, a ja popatrzyłam niepewnie na Snape’a.

- Powiedz im – szepnął zaledwie ruszając swoimi suchymi wargami, a ja przeniosłam wzrok na członków Zakonu. Nie chciałam im tego mówić. Poczułam jakbym zdradzała jakąś wielką tajemnicę Severusa.

- Severus Snape – powiedziałam szybko, chcąc pozbyć się ciężaru, a wszyscy spojrzeli na Mistrza Eliksirów zdumieni. – Chcecie dowiedzieć się dalszej części, czy nie? – spytałam chcąc odwrócić ich uwagę od speszonego Severusa, który spojrzał na mnie z wdzięcznością. Wszyscy kiwnęli chętnie głową a Syriusz splatając ręce na klatce piersiowej i opierając plecami o krzesło zaczął:

      - Wtedy Dumbledore wkroczył do akcji. Gdy dowiedział się, że Voldemort ma zamiar zabić Harry’ego postanowił ich chronić. Rzucił Zaklęcie Fideliusa, by ich chronić, ale potrzebowali Strażnika Tajemnicy. Na początku pomyśleli o mnie i Scarlett, a ja nie chciałem, aby stało się coś im, ani Scar, więc wziąłem ten obowiązek na siebie – westchnął cicho. – Tym samym mógłbym chronić ich wszystkich. Lily i Jamesa, oraz Scar przed niebezpieczeństwem, z którym wiązało się zostanie Strażnikiem. Jednak po kilku dniach pomyślałem, że to byłoby zbyt oczywiste. Przecież wiadome było, że Lilka i James wybrali by jednego z chrzestnych swojego dziecka. Więc zaproponowałem tego, którego Voldemort najmniej by się spodziewał. Nieporadnego, niezdarnego i niezbyt zdolnego. Petera Pettigrew. Wiecie co było dalej. To Glizdogon ich zdradził.

- Więc Harry jest Wybrańcem? – spytała zszokowana Dora przygryzając wargę.

- Tak – odezwałam się splatając dłonie. – Był nim od zawsze – oblizałam wargi i zacisnęłam rękę na stole. Moje ładnie upiłowane, średniej długości paznokcie, pomalowane bezbarwnym lakierem, pukały nerwowo w blat stołu.

- Więc jeśli już wiecie, że przeznaczeniem Harry’ego jest pokonanie Voldemorta, to musicie wiedzieć także czemu wam to postanowiłem powiedzieć – odezwał się Alastor śledząc uważnie każdego swoim magicznym okiem.

- A czasami nie po to, abyśmy po prostu wiedzieli? – zasugerowała delikatnie Nimfadora, a Moody zwrócił swoje magiczne i zwykłe oko ku niej.

- Nie, Nimfadoro. Przecież przed chwilą to powiedziałem – odpowiedział w ogóle nie zwracając uwagi na zmieniające na czerwony kolor, włosy Tonks, która po chwili się otrząsnęła. – Więc mówię wam po to, bo waszym zadaniem, zadaniem Zakonu, jest chronienie…

- Harry’ego? – podsunęła Hestia, której czarne włosy opadały na czoło.

- To też. Jones. Ale naszym zadaniem jest chronić przepowiednie, by nie dostała się w niepowołane ręce, ręce Śmierciożerców. Przepowiednia znajduje się w Departamencie Tajemnic, zresztą, tak jak wszystkie. Voldemort chce ją zdobyć, a my nie możemy do tego dopuścić. Musimy też za wszelką cenę chronić Harry’ego. Wiem, że ma Scarlett, ale ta dziewczyna nie może trzymać go uwiązanego na smyczy. Przecież po ty co się stało, pewnie będzie chciał mieć chwilę samotności…

- No nie do końca samotności jeśli z nim będziemy co nie? – odezwał się z łobuzerskim uśmiechem mąż Hestii, a Moody zgromił go wzrokiem.

- Wtedy może zostać zaatakowany, więc musimy go pilnować, bo to on w tej chwili jest w największym zagrożeniu – odezwał się Szalonooki. – Musimy ustalić kto będzie go pilnował przez najbliższe trzy dni. Później jeszcze uzgodnimy co i jak – rozejrzał się po pomieszczeniu. – Przez te trzy dni będzie pilnował go Mundungus Fletcher – popatrzył na pijanego mężczyznę w kącie, a ja popatrzyłam na niego niepewnie.

- Posłuchaj, Alastorze – zwróciłam się do mężczyzny. – Nie chcę kwestionować twoich decyzji, ale czy powierzenie opieki nad Harrym Dungowi, nie jest zbyt nieodpowiedzialne? – zasugerowałam.

- Ach, Scarlett – wybełkotał Fletcher. – Naprawdę we mnie wątpisz? Przecież dam radę.

- Zgadzam się – odezwała się Molly, a Dun popatrzył na nią z nadzieją. – Ze Scarlett oczywiście.

- To już postanowione – zarządził były auror. – Dumbledore prosił mnie o powierzenie tego zadania właśnie Fletcherowi. A teraz… Przepowiednia. Pilnowanie jej musimy rozpocząć już dziś. Jest ktoś chętny? – palnął prosto z mostu, a moja ręka szybko wystrzeliła w górę, niczym, gdybym była w szkole i zgłaszała się do odpowiedzi.

- Ja chcę – odezwałam się. – Chcę pilnować przepowiedni – potwierdziłam, a Syriusz patrzył na mnie z niedowierzeniem.

- W takim razie już wszystko gotowe – stwierdził Szalonooki, drapiąc się po głowie, a Syriusz rozłożył ręce zawiedziony.

- Że co? Przecież to może być niebezpieczne – wypowiedział się na ten temat oblizując wargi.

- Syriuszu – zwróciłam się do niego. – Nie mam żadnych wątpliwości, że nadchodzi wojna, a ja nie lubię dyskryminowania kobiet podczas niej.

- Ja wcale nie dyskryminuje – obruszył się. – Poza tym podczas poprzedniej wojny też tak mówiłaś i zaczęłaś działać na własną rękę, co doprowadziło cię w pułapkę Śmierciożerców! – wykrzyczał, a mi zaraz przed oczami stanął tamten obraz. Niewątpliwe była do niecodzienna, carmoim życiu.

- Nie denerwuj się tak – wywróciłam oczami. – Przecież się stamtąd wydostałam.

- Właśnie! A ja nawet nie wiem jak! Przecież ciebie już tam nie było, jak Zakon dotarł do kryjówki. Nie wierzę, że taka drobna osoba jak ty mogłaby pokonać tyle Śmierciożerców… Sama!

- Dość, Syriuszu – zarządził Alastor. – Koniec dyskusji. Scarlett ma misję, a wiedziałeś, że dołączenie do Zakonu wiąże się z niebezpieczeństwem – popatrzył na wszystkich uważnie przygryzając wargi. Pewnie chciał kogoś przyłapać na przestraszeniu się, ale nikt nawet nie drgnął.

- Jest jeszcze jedna sprawa – rzekł Snape, który do tej pory siedział nadzwyczajnie cicho. Schylił się by wyciągnąć coś z wewnętrznej kieszeni peleryny, a jego czarne, tłuste włosy, muskały ziemiste policzki. Po  chwili uderzył gazetą w stół.

- Severusie – zwróciłam się do niego, a on popatrzył na mnie. – Przecież wszyscy wiemy, że w Proroku wypisują bzdury.

- Ale tu nie chodzi o to – zaprzeczył i swoimi długimi, bladymi palcami, przewracał poszarzałe kartki i posunął mi ją pod nos. Zauważyłam na niej nagłówek:

HARRY POTTER KŁAMCĄ

Cały świat czarodziei obiegła wiadomość, że sławny Chłopiec-Który-Przeżył, twierdzi, że Czarny Pan powrócił. Że to Sami-Wiecie-Kto zabił Cedrika Diggory’ego, lecz większa część społeczności czarodziejskiej mu nie wierzy, ale jak mają to robić, gdy sławny chłopiec sam sobie przeczy? Czy gdyby naprawdę Voldemort powrócił zachowywał by się szczęśliwie? Mamy dowody, że gdy czarodzieje objawiają się zła, Potter nic sobie z tego nie robi. Otóż niedawno został przyłapany na czarodziejskim Placu Zabaw, ze swoją chrzestną i opiekunką – Scarlett Jonson. Jak widać na poniżej zamieszczonych zdjęciach, pan Potter był szczęśliwy i beztroski, więc jak mamy wierzyć jego słowom?

      Poniżej zauważyłam zdjęcia z Placu Zabaw. Na jednym rzucaliśmy się trawą, na drugim huśtaliśmy na huśtawkach, a na jeszcze innych ganialiśmy, śmiejąc wesoło. Nie sądziłam, że ktoś nas wtedy obserwował, a co gorsza robił zdjęcia.

- To stek bzdur! – oburzyłam się. – Jak oni mogą tak robić! Przecież fakty mówią same za siebie. Voldemort powrócił, a oni wykorzystali dobry humor Harry’ego by temu zaprzeczyć? Wstyd.

- Niestety. Tego może przybyć coraz więcej, Scarlett, a ty musisz się do tego przyzwyczaić – westchnął Alastor obserwując mnie bacznie magicznym okiem. W ogóle się nie speszyłam. Byłam do tego przyzwyczajona. W końcu Alastor był przyjacielem taty i wujka Charlusa. Był częstym gościem w naszym domu.

- Ja już nie wytrzymam w tym Ministerstwie – westchnęłam zrezygnowana opierając głowę na ręce, opierającej się o stół.

- No cóż… Widzisz, Scar… Jeszcze trochę musisz… Chcemy mieć szpiegów w Ministerstwie – odezwał się niepewnie mężczyzna z magicznym okiem, które okalało kosmyki cienkich włosów.

- Szpiegów? – powtórzyłam niepewnie, a Alastor kiwnął głową potwierdzając. – Super! To może być niezła przygoda!

***

       Spotkanie już się skończyło, a Snape powrócił do Hogwartu, zaś pozostali członkowie, zostali na kolacji przyszykowanej przez Molly. Ja odmówiłam, ponieważ teraz moje myśli nie zajmowało jedzenie, acz przyjaciel. Bałam się o niego. Nie, nie myślałam, że może sobie coś zrobić, ale wiedziałam, ze słowa matki Syriusza go zraniły. Popatrzyłam na Dorę uważnie, która smutno mieszała łyżką w zupie cebulowej i monotonnie wkładała ją sobie do buzi. Syriusz zaś jadł zadowolony, ale widać było w jego oczach, że coś go trapi. Ja stałam przy granitowym parapecie w salonie i wpatrywałam się w okno myśląc o Remusie. Przecież nie mogłam pozwolić, aby cierpiał. W Hogwarcie nie tylko Syriusz i James byli dla mnie ważni, ale także Remus. Kochałam go całym sercem. Był taki dobry i kochany. Kochałam ich wszystkich, więc na samą myśl o tym, że któreś z moich przyjaciół mogłoby cierpieć, czułam, jakby ktoś zadawał mi kilka ciosów w serce. Poczułam delikatny uścisk dłoni na moim przedramieniu. Odwróciłam się i spojrzałam w szare oczy Syriusza, który poprowadził mnie do kanapy i usiadł koło mnie łapiąc moją dłoń w swoją i patrząc mi uważnie w oczy.

- Przepraszam, że pomyślałaś, że w ciebie nie wierzę – odezwał się. – Ja po prostu się boję, że tobie może się coś stać, a ja znów ciebie stracę. Może to egoistyczna pobudka, choć nie do końca. Dla mnie twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze, ale skłamałbym mówiąc, że nie robię tego także dla siebie.

- Ale co złego może mi się stać? Przecież mam tylko pilnować przepowiedni. Nic wielkiego – wzruszyłam ramionami, choć dopiero teraz dotarło do mnie, że jednak istnieje zagrożenie, choć za wszelką cenę, nie chciałam się wycofać.

- Śmierciożercy. Przecież oni też chcą dostał w swoje brudne łapska to co my mamy chronić – rzekł i popatrzył mi w oczy. – Obiecaj tylko, że będziesz uważać.

- Obiecuję – odpowiedziałam ledwie ruszając wargami i czując jakby świat się zatrzymał. Usta Syriusza znajdowały się coraz bliżej moich. Chciałam tego pocałunku. Przecież nie miałam przy sobie mojego ukochanego przez tyle lat, ale nie mogę sobie robić fałszywych nadziei. Syriusz powiedział, że nie może być ze mną, a pocałunek była jak wbicie sztyletu w moje serce.  W ostatniej chwili się powstrzymałam i odwróciłam głowę.

- Idę sprawdzić co z Remusem. Muszę z nim pogadać – wyszłam z pok0ju stukając obcasami, zostawiając za sobą oszołomionego Syriusza.

***

      Stanęłam przed mahoniowymi, starymi, popękanymi drzwiami. Naokoło mnie znajdowały się portretu zasłużonych członków rodziny Black. Na jednym z nich, stał dostojnie Fineas Black, były dyrektor Hogwartu, którego podobizna, ozdobiona była złotą ramką. Zapukałam cicho i trzymałam dłoń, na mosiężnej, srebrnej klamce, ozdobioną różnymi wyrzeźbieniami. Nikt mi nie odpowiedział więc nacisnęłam ją lekko, po czym drzwi uchyliły się trochę, ukazując zieloną tapetę, oraz drewniane panele, przyozdobione srebrnym, puszystym dywanem. No tak, barwy Slytherinu. Łóżko wykonane było z dębu, a gdzieniegdzie, znajdowały się srebrne, wijące się węże. W tym łóżku leżał Remus. Cały blady i wyczerpany. Wczorajsza pełnia dała mu się we znaki. Cienka blizna ciągnęła się od kącika oka do dolnej powieki. Gdy tak nad tym pomyślałam, wzdrygnęłam się, gdyż uświadomiłam sobie, że mało co brakowało, a mój przyjaciel już nigdy nie ujrzałby pięknego świata, gdy już zakończy się wojna. Tak, oczywiście. Ja już myślę o końcu, a to dopiero początek.

      Podeszłam do łóżka i usiadłam na nim najciszej jak umiałam, choć wiedziałam, że wpatrujący się w przestrzeń Remus, zdaje sobie sprawę z mojej obecności. Niesforne kosmyki, łaskotały jego czoło, a miodowe oczy, niegdyś tak pełne radości, dziś były smutne i zaczerwienione, co pewnie było śladem po łzach. Widziałam jak płakał. On najczęściej z Huncwotów sobie na to pozwalał, ale i tak bardzo rzadko. Pogłaskałam go wierzchem dłoni po policzku.

- Remus – odezwałam się nieśmiało, widząc, że mojego przyjaciel nie wiele obchodzi co mówię. – Nie przejmuj się zdaniem jakiegoś brzydko namalowanego obrazu – poleciłam.

- Jeśli przyszłaś tu, aby o tym porozmawiać to daruj sobie – powiedział głosem wypranym ze wszelkich emocji. Spuściłam wzrok, wiedząc, że prędzej czy później i tak coś powie. – To nie jest zdanie tylko jakiegoś obrazu. Tak myślą o mnie wszyscy, lecz nikt nie odważył się tego powiedzieć.

- Co to gadasz, Remus!? – oburzyłąm się. – Wszyscy akceptujemy cię takim jakim jesteś. Wiem, że wiele lat minęło od naszego ostatniego spotkania, ale moje uczucia względem ciebie nie zmieniły się. Podobnie jak do innych. Kocham cię takiego jakim jesteś, i jeśli kiedykolwiek pomyślisz, że jesteś nikim, wiedz, że dla wielu osób jesteś idealny, a gdybyś się zmienił, nie byłbyś już naszym Remusem – powiedziałam trzymając go za rękę, a mój przyjaciel wzruszył się.

- Tylko byłoby chyba lepiej, gdybym nie był wilkołakiem – odezwał się smutno. To właśnie likantropia stała mu na przeszkodzie do spełnienia marzeń. Znalezienie wspaniałej pracy, założenie rodziny…

- Skąd wiesz… Może to zaleta… - popatrzył na mnie trochę obrażony. – Nie zrozum mnie źle, Remusie. Chodzi mi o to, że twoja choroba, z pewnością bardzo wpłynęła na twoją osobowość. Może gdybyś nie był wilkołakiem, to jedną z twoich cech charakteru byłaby pycha i narcyzm. A tak, stałeś się lojalnym, wiernym przyjaciele, niezwykle odważnym i dobrym człowiekiem, oraz inteligentnym, rozsądnym uczniem. Tu mam na myśli Hogwart.

- Może i masz rację, ale likantropia wcale mi nie pomaga – rzekł smutno.

- Ja to wiem, Remusie. Ale przecież nie jesteś taki sami jak inne wilkołaki. Wiem, że przez to, zaprzepaściły się twoje marzenia, ale zyskałeś coś znacznie cenniejszego. Przyjaźń ponad śmierć. Wiesz dobrze, że mimo tylu lta spędzonych osobno, byłabym gotowa oddać za ciebie życie – spojrzałam mu w oczy, a po chwili byłam wtulona w jego ramiona.

- Tak za tobą tęskniłem. Zawsze byłaś dla mnie kimś bardzo bliskim. Moją przyjaciółką na dobre i na złe, a gdy dowiedziałaś się o tym, że jestem wilkołakiem, zrobiłaś coś nieoczekiwanego. Uderzyłaś mnie w twarz, za to, że choć przez chwilę pomyślałem, że nie zaakceptowałabyś mojej choroby i przestała ze mną przyjaźnić, a ja…

- A ty mi podziękowałeś – dokończyłam za niego. – Więc, Remusie… Może miałbyś ochotę wyskoczyć, ze swoją stęsknioną i zatroskaną przyjaciółką do „Magnolii”? – powiedziałam nazwę słynnej restauracji, a Remus opuścił oczy.

- Bardzo bym chciał, ale niestety, nie mam na tyle pieniędzy, aby…

- Ja cię zaprosiłam, to ja płacę – powiedziałam i wyciągnęłam rękę w jego stronę, którą ujął.

- Ale…

- Nie ma żadnego „ale”. Koniec tematu – odpowiedziałam i wyszłam z pokoju ciągnąc Remusa za rękę.

***

      Razem z Remusem siedzieliśmy w eleganckiej restauracji co chwilę wybuchając śmiechem. Naokoło nas siedzieli eleganccy ludzie. Kobiety ubrane w ołówkowe spódnice, mężczyźni w garnitury, wszyscy, te dania przygotowane przez włoskiego kucharza, jedli w ciszy i spokoju. Ciekawe co sobie myśleli, gdy usłyszeli głośny śmiech dwójki dorosłych ludzi, nie mogących powstrzymać nagłego napadu wesołości.

- O, Boże! Naprawdę to pamiętasz? – spytałam się i zaśmiałam, a Remus mi zawtórował.

- Oczywiście! To było na początku piątej klasy. Weszłaś z nami do męskiej toalety, ponieważ chcieliśmy zrobić kawał Malfoy’owi, który w niej był, a nagle z jednej kabiny, wychodzą Lucjusz Malfoy i Evan Rosier tacy zadowoleni i uśmiechnięty. Wy wszyscy wybuchacie śmiechem i tarzacie się po podłodze waląc w nią pięścią i trzymając za brzuchy. Z moich ust chichot wyrwał się później, choć był nie do opanowania. Rosier i Malfoy patrzyli na nas speszeni, a ja na to: „ Spokojnie, ludzie. Oni pewnie… Pomagali sobie nawzajem podcierać tyłek” – znów wybuchliśmy śmiechem, przypominając sobie komizm tej sytuacji. Włożyłam do ust srebrny widelec, na którym nadziana była kaczka z sosem żurawinowy, po czym napiłam się świeżo wyciskanego soku pomarańczowego, w którym wciąż widać było miąższ

- Albo jak podczas uczty w Wielkiej Sali, w szóstej klasie zrobiliśmy ten kawał Ślizgonom – zaczęłam z uśmiechem na twarzy. – Poprosiliśmy skrzaty, aby wlały do ich napojów eliksir, po czym wszyscy faceci, ubrani byli w stroje króliczka Playboya! Mieli nawet świecące uszy! – zaśmialiśmy się. – A później odprawiali jakiś taniec i śpiewali, a raczej wykrzykiwali jakąś piosenkę, a te owłosione nogi Malfoya! Lilka śmiała się z nich przez cały tydzień – przypomniałam po czym oboje, ponownie tego dnia, wybuchliśmy śmiechem.

***

      Ciemne chmury przykrywały granatowe niebo, a z oddali widziałam błyskawicę. Latarnie zaczęły gasnąć, tak jak to zawsze przed burzą, a jedynym źródłem światła była tylko płonąca świeca, znajdująca się w sklepie, w którym kupiłam przed chwilą świeży chleb oraz inne produkty żywnościowe, które zapakowane były w torbę ekologiczną. Po chwili z nieba zaczęły padać rzęsiste, słone krople deszczu. Na asfaltowej krętej drodze, zaczęły pojawiać się kałuże, a błoto, na chodniku, którym szłam, był już dopełnieniem tej paskudnej pogody. Skręciłam w prawo i zobaczyłam średni dom, pomalowany na kolor pistacjowy z czarnymi dachówkami. W oknach widać było światło, jakby stały tam miliony świec, lecz ja wiedziałam, że to po prostu silne: Lumos Maxima.

      Stanęłam przed drzwiami wycierając podeszwy czarnych szpilek o wycieraczkę, po czym nacisnęłam klamkę i weszłam do środka. W kuchni zastałam moich rodziców i Harry’ego grających w chińczyka, mugolską grę planszową i rozmawiających o czymś. Gdy stanęłam w progu kuchni, zwrócili się ku mnie z uśmiechami.

- Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe, ale będę musiała jeszcze wyjść – powiedziałam, a uśmiech na twarzy Harry’ego przygasł.

- Czemu? – spytał.

- Mówiłam ci. To jest związane z twoim bezpieczeństwem. Nie moim, nie Syriusza, nie rodziców, ale twoim – powiedziałam miękko.

- No dobra – odpowiedział Harry.

- To co, mistrzu, co teraz porobimy? – spytał tato i ponownie dzisiejszego dnia przybił piątkę z Harrym.

***

      Na granatowym niebie błyskały grzmoty, a deszcz lał jak z cebra. Chodnik, którym szłam, był cały w błocie, więc także i moje czarne trampki, które założyłam w domu. Starałam się iść najciszej jak umiałam. Podeszłam do czerwonej budki telefonicznej, w której brakowało kilku szyb i która stała przy ścianie zasmarowanym graffiti , a później weszłam do środka. W budce było dość ciasno. Podeszłam do aparatu telefonicznego, który wisiał krzywo, jakby jakiś wandal próbował go oderwać. Sięgnęłam po słuchawkę i wykręciłam numer.

- Sześć, dwa, cztery i jeszcze raz cztery i… dwa.

      Kiedy tarcza po raz ostatni wróciła na miejsce, rozległ się chłodny, żeński głos, nie ze słuchawki, ale gdzieś z wnętrza aparatu, tak głośny i wyraźny, jakby obok mnie, stała niewidzialna kobieta.

      - Witamy w Ministerstwie Magii. Proszę podać imię, nazwisko i sprawę.

- Scarlett Jonson. Aurorka. Zostawiłam w Biurze Aurorów swoją kurtkę. Przyszłam ją odebrać – skłamałam spokojnie, a mój głos nawet nie drgnął.

- Dziękuję – powiedział chłodny, żeński głos. – Proszę wziąć plakietkę i przypiąć ją sobie do piersi.

      Kliknęło, zazgrzytało i coś wysunęło się ze szczeliny, która zwykle zwraca monety. Była to prostokątna, srebrna plakietka z napisem: SCARLETT JONSON, ODBIÓR RZECZY WŁASNEJ. Kiedy przypięłam ją sobie do koszuli, żeński głos znowu przemówił.

- Szanowna pani, przypominamy o konieczności poddania się kontroli osobistej i okazania różdżki do rejestracji przy stanowisku ochrony, które mieści się w końcu atrium.

      Podłoga budki telefonicznej zadygotała i zaczęła powoli opadać. Budka z cichym zgrzytem opadła w głąb ziemi. Po jakiejś minucie u moich stóp pojawił się pasek złotego światła, który rozszerzał się powoli, aż sięgnął mojej twarzy, tak, że musiałam zmrużyć oczy przed oślepiającym blaskiem.

- Ministerstwo Magii życzy pani miłego dnia – oznajmił kobiecy głos.

      Drzwi otworzyły się i wyszłam z budki. Ministerstwo Magii nawet w wieczór było wspaniałe, to trzeba było przyznać. Stałam na końcu bardzo długiego, imponującego holu, z wypolerowaną, lśniącą posadzką z ciemnego drewna. Na suficie kolory pawiego granatu lśniły złote symbole, nieustannie poruszające się i zmieniające, niczym jakaś wielka, niebiańska tablica ogłoszeń. W pokrytych błyszczącą, drewnianą boazerią ścianach widniało mnóstwo kominków. W połowie holu była fontanna. Pośrodku okrągłej sadzawki stały wysokie złote posągi. Najwyższy był posąg godnie wyglądającego czarodziej, który celował różdżką w górę. Wokół niego stały posągi pięknej czarownicy, centaura z napiętym łukiem, goblina i skrzata domowego; ci ostatni wpatrywali się z zachwytem w czarodzieja i czarownice. No właśnie. Oni tym są dla Ministerstwa, kimś gorszym. Z końcu różdżek, z grotu strzały centaura, z ostro zakończonego kapelusza goblina i uszu skrzata tryskały migotliwe strumienie wody, opadające wdzięcznymi łukami do sadzawki, a ich łagodny szmer mieszał, było jedynym, co było słychać.

      Ruszyłam w drogę przez wrota do mniejszego holu, w którym było co najmniej dwadzieścia wind za wykutymi ze złota kratami. Wcisnęłam guzik. Po chwili głośne podzwanianie i zgrzytanie oznajmiło nadejście mojego transportu. Złota krata rozsunęła się i weszła do środka, opierając się plecami o ścianę, oprócz mnie był tu jeszcze sędziwy czarodziej z kozią bródką, opierający się o drewnianą laskę. Skinęłam mu głową na powitanie, a on to odwzajemnił. Krata z powrotem zasunęła się i wina ruszyła powoli z jękiem i zgrzytem łańcuchów, podczas gdy chłodny głos kobiecy z budki telefonicznej oznajmił:

- Drugie piętro, Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów z Urzędem Niewłaściwego Użycia Czarów, Kwaterą Główną Aurorów i Służbami Administracyjnymi Wizengamotu.

      Drzwi windy rozsunęły się. Wiem, że oficjalną wersją było, że miałam tam wysiąść, ale czekałam na piętro, na którym naprawdę miałam się znaleźć. Czarodziej popatrzył na mnie uważnie i odezwał się chrapliwym, zmęczonym głosem:

- Pani nie tu?

- Nie – odezwałam się z uśmiechem. – Pewnie ktoś przypadkowo nacisnął przycisk, a nie wysiadł na tym piętrze – powiedziałam, bo prawdopodobnie tak było. Drzwi znowu zamknęły się, winda ruszyła, a kobiecy głos oznajmił:

- Dziewiąte piętro, Departament tajemnic – odezwał się głos, a ja wyszłam najszybciej jak umiałam do wyznaczonego celu.

      Szłam długim, ciemnym korytarzem, bez okien i drzwi. Choć były jedne czarne wrota, przez które weszłam do kolistego przedsionku, w którym wszystko było czarno białe. Znajdował się tam szereg drzwi. Było ich około dwunastu. Weszłam przez jedne i już wiedziałam, że trafiłam dobrze. Sala Przepowiedni. Na wysokich półkach stały szklane kule. Szłam najciszej jak umiałam. Ponura atmosfera panowała w pomieszczeniu. Niektórzy mogliby się bać, ale nie ja. Bo wiedziałam, że to nie była sprawa mojej odwagi, ale sprawa bezpieczeństwa mojego chrześniaka. Podeszłam do drewnianej półki i zauważyłam to co chciałam. Przepowiednie podpisaną nazwiskiem Harry’ego. Słyszałam, że dotknąć jej może tylko osoba, której ona dotyczy, znaczy mój chrześniak. Kto by pomyślał, że jakaś mała, szklana kulka, może być dla mnie taka ważna.

      Usłyszałam trzask teleportacji. Odwróciłam się gwałtownie już z różdżką w ręku. Trzymałam ją mocno, w każdej chwili gotowa zaatakować, ale nie było słychać żadnych kroków, ani nikogo nie było widać. Może coś mi się pomyliło, albo ktoś rzucił na siebie jakieś zaklęcie… Nie zastanawiając się, zaczęłam przechadzać się po Sali, rozglądając wszędzie dokładnie, lecz dalej, moje oczy, nikogo nie napotkały. Usłyszałam kroki z tyłu. Odwróciłam się szybko, lecz nikogo nie było widać. Ostatnie co zapamiętałam to wielki promień czerwonego światła.

***

Szczerze? Jestem bardzo zadowolona z tego rozdziału. Musze pochwalić się, że ma 13 stron!! Sprawa ataku na Scarlett wcale nie jest taka przypadkowa… Więcej o nim w następnym rozdziale  i mogę obiecać, że to nie będzie takie nic :) A co Wy sądzicie? O tym jak Scar postawiła się pani Black, o tym jak kazała Stworkowi przestać się dusić, jak spędziła czas z Remusem, o jej trosce w stosunku do Harry’ego i rodziców, o tym, że uciekła przed Syriuszem :D? No i oczywiście o misji. Ach, spodobał mi się ten pomysł, bo w sumie mam go dopracowany ;) Rozdział z dedykacją dla Pauli i Firiel :* Mam nadzieję, że notka się podoba, bo przyznam nieskromnie, że mi tak :D Świetnie się czułam, gdy go pisałam :)