014 ROZDZIAŁ: Piosenka

      Członkowie Zakonu już napływali do domu. Wszyscy byli zdenerwowani zaistniałą sytuacją. Wzięłam do ręki swojego długiego warkocza, który zapleciony był na wysokiej kitce i zawiązałam go na palcu. Podciągnęłam wyżej, podwinięte rękawy dżinsowej koszuli z perłowymi guziczkami, strzepałam niewidzialny pyłek z  wykonanch z tego samego materiału spodni, oraz zawiązałam sznurówkę u granatowych trampek za kostkę. Byłam kłębkiem nerwów. Mimo, że sytuacja między mną i Syriuszem była krępująca, to wspierał mnie. Przecież niecodziennie atakuje cię jakiś mężczyzna torturując, tak, że zemdlejesz, niecodziennie spotykasz się w snach z przyjaciółmi (tak, powiedziałam o tym Łapie) i niecodziennie dowiadujesz się, że twojego ukochanego chrześniaka zaatakowali dementorzy, a ten musiał użyć zaklęcia i grozi mu wyrzucenie z Hogwartu. Najgorsze jest to, że miał opiekuna, ale jego bardziej obchodziły koci0łki niż bezpieczeństwo Harry’ego. Drżałam z podenerwowania, a Syriusz trzymał mnie za rękę. Czekaliśmy tylko na Mundugusa. Przed chwilą wrócił także Remus, trzymający w ręku wieszak z moim strojem na jutrzejszą rozprawę, o której powiadomił mnie Artur. Oczywiście ja sama nie mogłam iść po niego sama, bo jeśli coś by mi się stało po drodze po tym wypadku, albo jeślibym zamiast do domu poleciała do Harry’ego? Takie były marne wytłumaczenia Alastora, Remusa, Syriusza i Molly.

      Tupnęłam nogą dwa razy w podłogę i westchnęłam ze znużenia. Chciałam jak najszybciej załatwić tę sprawę. Zaczęłam bić paznokciami w stół i oparłam głowę na prawej ręce. Po chwili usłyszałam dźwięki jaki towarzyszył teleportacji. Syriusz zerwał się z krzesła, a po chwili do salonu wszedł ledwo trzymający się na nogach, z tak zwanymi worami pod oczami, Mundungus, do którego po chwili podeszłam.

- Coś ty narobił!? – krzyknęłam zdenerwowana patrząc na Fletchera z wściekłością.

- Ale… Ale Scarlett! – jęknął. – To było ważne. Świetna okazja, a…

- Ważniejsze niż bezpieczeństwo Harry’ego? – teraz było mi obojętne czy ktoś mi się przypatruje, czy nie, choć było zapewne wiele par oczu zwróconą w naszą stronę.

      Nie przestawałam krzyczeć na Dunga. Zaczęłam chodzić nerwowo po kuchni. Molly wpatrywała się we mnie z niepokojem, wycierając ścierką talerz. Po chwili spojrzeli na mnie w ten sam sposób pozostali członkowie Zakonu. Nikt nie był pewny ja zareaguję, nawet ja. W końcu chodziło tu o mojego syna chrzestnego. Choć trzeba przyznać, że Syriusz zdawał się bardziej opanowany niż ja.

- Jak… mogłeś… spuścić… go… z oczu? – wycedziłam przez zęby patrząc na niego niczym martwego karalucha.

- Syriuszu… Pomóż mi z nią! – jęknął błagalnie zwracając wzrok ku panu domu, przestraszony Mundungus, kiwający się na nogach. Patrzyłam na niego z obrzydzeniem. Niby był dobrym człowiekiem, przystąpił do tajnego stowarzyszenia, założonego przez Dumbledora, ale gdy tylko nadarzała się okazja, poleciał po jakieś durne kociołki.

      Mój ukochany popatrzył na niego z niedowierzeniem.

- Jak możesz prosić mnie o coś takiego? – wstał ze swojego miejsca i znalazł się u mego boku. – Do tej pory nie wtrącałem się. Sądziłem, że niesłusznie jest przerywać Scar, zwłaszcza, że chodzi o jej chrześniaka, ale sam jestem na ciebie wściekły – zrobił tak groźną minę jakiej jeszcze u niego nie widziałam.

- Czy wiesz, Mundungusie, co jest w stanie zrobić lwica by chronić swoje małe? – wycedziłam przez zęby używając metafory. Zacisnęłam rękę na jego spranej, brudnej marynarce i przyciągnęłam bliżej siebie patrząc na niego spod zmrużonych ze złości powiek. Dung głośno przełknął ślinę. Wiedziałam, że zareagowałam trochę zbyt nerwowo, ale tu chodziło o Harry’ego.

- Nie wiem – wyjąkał.

- Jak widać chciałeś się dowiedzieć. To, że Harry nie jest moim rodzonym synem nic nie znaczy. Tak jakby nim był, kocham go jak własne dziecko.

- Proszę zostaw mnie – złapała go czkawka pijacka, a od niego można było wyczuć sporą dawkę alkoholu. Zmarszczyłam nos z obrzydzenia i puściłam jego kołnierz zauważając stojących w drzwiach Rona i Hermionę ze zszokowanymi minami. Dung, którego już nie podtrzymywałam, zakołysał się i upadł na ziemie rozkładając się jak długi, najwyraźniej nie mając zamiaru wstać.

      Zwróciłam wzrok w kierunku nowoprzybyłych. Dziewczyna wyginała palce ze zdenerwowana, a Ron opierał się o framugę drzwi.

- Usłyszeliśmy krzyki – odezwała się Hermiona. – Pomyśleliśmy, że coś się stało – wyszeptała przestraszona. Nawet z miejsca, w którym stałam mogłam usłyszeć jej przyspieszone bicie serca.

- Bo się stało… Harry’emu – imię mojego chrześniaka wyjąkałam z trudem i popatrzyłam na jego najlepszych przyjaciół. Oboje raptownie zbledli tak bardzo, że Hermionie posiniały usta, a ruda czupryna Rona, w porównaniu z twarzą stała się wręcz ognistoczerwona.

- Nie strasz ich tak, Scarlett – skarciła mnie Molly, która krzątała się po kuchni. – Harry nie ucierpiał ani fizycznie, ani psychicznie. Przecież nikt nie użył na nim żadnego niewybaczalnego zaklęcia.

      Hermiona i Ron wypuścili powietrze z ust i od razu nabrali barw, a ja zaczęłam nucić sobie jakąś piosenkę pod nosem, kołysząc się lekko w rytm melodii. Poczułam mrowienie na karku. Odwróciłam się i spotkałam zainteresowany wzrok Syriusza, który wydawał mi się zbyt rozbawiony.

- Co? – spytałam wyginając usta w półuśmiechu.

- Zawsze tak robisz, gdy się denerwujesz – poinformował mnie i parsknął serdecznym, wesołym śmiechem. Kąciki moich ust uniosły się ku górze, acz natychmiast spoważniałam

- To poważna sprawa, Syriuszu – powiedziałam, po czym zwróciłam się w stronę nastolatków stojących w progu, którzy patrzyli na mnie z zaciekawieniem.

- Więc co się stało? – ponaglił mnie zainteresowany Ron, który aż podrygiwał.

- Harry’ego zaatakowali dementorzy, gdy wracał z Dudleyem z placu zabaw. Użył zaklęcia patronusa w obecności mugola. Takie zarzuty zostały mu postawione. Ministerstwo postanowiło…wyrzucić go z Hogwartu – wyjąkałam zdenerwowana, a Hermiona ponownie zbladła..

- Ale oni nie mogą! Nie mają prawa wyrzucić go ze szkoły. Przecież istniało zagrożenie życia – odpowiedziała zrozpaczona, Ron stojący koło niej, także nie był szczęśliwy. Brązowowłosa zwróciła się do Syriusza. – Czy w bibliotece jest Kodeks Praw Czarodziejów?

- Powinien być, Hermiono – oznajmił mój ukochany. – Ale taka książka, byłaby ostatnią, po którą bym sięgnął – uśmiechnął się. – Więc nie wiem dokładnie.

- Idziemy, Ron – zarządziła dziewczyna z rumieńcami ekscytacji na policzkach ciągnąc swojego przyjaciela za rękę. – Może coś znajdziemy – pisnęła po czym obydwoje opuścili kuchnię.

      Popatrzyłam znacząco na Syriusza, a potem na Dunga. Pan domu, od razu wiedział o co mi chodzi, po czym podniósł go z ziemi i popatrzył na niego wyzywająco.

- No to teraz się możesz dowoli tłumaczyć, Fletcher – oznajmił spokojnie mój ukochany. Wiedziałam, że członkowie Zakonu, którzy siedzieli w kuchni, nie chcieli tego przerywać. W końcu sami byli okropnie źli na Mundungusa. Poza tym wiedzieli, że to jest sprawa pomiędzy nim, a nami – chrzestnymi Harry’ego.

- No przecież, wiecie! Poszedłem po kociołki – wyjąkał chrapliwym głosem, a gdy zobaczył moją minę, zasłonił się rękami. – Nie bij!

- Zapytam jeszcze raz – odpowiedziałam spokojnie podchodząc do niego. – Jakim prawem zostawiłeś Harry’ego na pastwę losu? Teraz, gdy tak źle się dzieje? Gdy w każdej chwili Voldemort lub jakiś śmierciożerca, mógłby go zaatakować? Dlaczego zostawiłeś go dla tych durnych kociołków? Przecież jeśli tak bardzo ci na nich zależało, to bym ci je kupiła! Bylebyś tylko nie zostawiał Harry’ego, ty pomyleńcu! – wykrzyknęłam teraz już mocno zdenerwowana. Nie panowałam nad swoimi emocjami.

      - Scarlett, Syriuszu – rozległ się miękki, męski głos. – Puśćcie Mundungusa – odezwał się Dumbledore, patrząc na Fletchera ze srogą miną. Ubrany była w fioletową szatę w różne wzory, a u jego boku stał Severus Snape. Kiwnęłam mu na powitanie głową, a on je odwzajemnił. Wiedziałam co dla mnie zrobił, gdy byłam nieprzytomna.

- Dziękuję, profesorze – wychrypiał Dung, a ja i Syriusz podeszliśmy do stołu i usiedliśmy przy nim. Dyrektor i jego towarzysz zrobili to samo, a po chwili w progu, ponownie pojawiła się Hermiona patrząc w grubą książkę.

- Miałam rację – wyszeptała śledząc uważnie tekst. – Nie mogą go wyrzucić. Rzucił zaklęcie w ramach obrony, a… - podniosła wzrok z nad książki i dopiero teraz zauważyła nowoprzybyłych nauczycieli. – O, dzień dobry – na jej twarzy błąkał się nieśmiały uśmiech. Ron skinął głową na powitanie wbijając ręce w kieszenie spodni.

- Dzień dobry, Hermiono – Dumbledore kiwnął jej głową na powitanie. – Ronie – uczynił to samo.

      Nagle w kuchni pojawił się stary skrzat ubrany jedynie w podartą, zieloną szmatę.

- Szumowiny. Plugawi mieszańce. Co by powiedziała moja biedna pani? – szeptał skrzekliwym głosem.

- Zamknij się! – podniósł głos Syriusz, siedzący już na krześle. – Nikogo nie obchodzi co by zrobiła twoja głupia pani!

- Śmie jeszcze tak wyrażać się o swojej matce. Ojej, co by moja pani powiedziała… Jej syn hańbi dumne nazwisko Blacków – skrzeczał pod nosem.

- Och, zamknij się ty głupi skrzacie – jęknął Ron, a Hermiona popatrzyła na niego zdenerwowana.

- Ron! – wykrzyknęła oburzona, a Dumbledore pokiwał ze zrozumieniem głową.

- Zrozum Stworka. Jest już starym skrzatem, który ślepo wierzy w słowa swojej pani. Tak został, że tak powiem, wychowany – odezwał się Albus. – Szanujcie go.

- No właśnie! – wykrzyknęła Hermiona z aprobatą.

- Syriusz też wychował się w takiej rodzinie, a na ludzi wyszedł – wyszeptał pod nosem rudowłosy, a jego towarzyszka posłała mu złowrogie spojrzenie.

- Dobrze by było, gdybyś dołączył do W.E.S.Z. Wtedy może byś zrozumiał…

- Och, Hermiono – jęknął Ron, a ja zaśmiałam się cicho. Wiedziałam, jak chłopak jest do tej organizacji nastawiony. – Przestań z tą swoją Wszą.

- To nie wesz, tylko W.E.S.Z, rozumiesz, Ronaldzie? – powiedziała Hermiona, ale pani Weasley chrząknęła, cicho, a dwójka nastolatków popatrzyła na nią zarumieniona. Chyba dopiero teraz zdali sobie sprawę, że ich kłótni przysłuchuje się cały Zakon.

- Idźcie do pokoju. Zakon ma do obgadania ważne sprawy – poleciła im, a Hermiona kiwnęła głową i obróciła się napięcie. To samo po chwili uczynił Ron.

      Dumbledore odsunął krzesło i usiadł na nim bezszelestnie, po czym złączył ze sobą swoje opuszki palców u obu dłoni i oparł o nie brodę. Chwilę później obok niego usiadł mężczyzna o ziemistej cerze i czarnych, tłustych włosach.

- Chyba już wiecie co się stał0 – Dumbledore popatrzył na wszystkich zebranych. – Harry’ego zaatakowali de mentorzy, a on użył zaklęcia patronusa by ochronić i siebie, i swojego kuzyna. Problem w tym… - zawiesił na chwilę głos wpatrując się czuje niebieskimi oczami, w twarze wszystkich zebranych. – Problem w tym, że ministerstwo nie chce uwierzyć w to, że dementorzy tak po prostu pojawili się w Little Whining. Sądzą, że Harry rzucił to zaklęcie chcąc się popisać lub przestraszyć swojego kuzyna.

- Absurd – wyrwało mi się, a Dumbledore popatrzył na mnie i pokiwał głową.

- Harry dzisiaj pojawi się na Grimmlaud Place, a jutro razem z Arturem i Scarlett uda się do ministerstwa na przesłuchanie – popatrzył na mnie, a ja z poważną i zaciekawioną miną kiwnęłam głową. – Będzie mogła z nim wejść tylko Scarlett ze względu, że to ona jest jego opiekunką. Wejdzie tam również jeszcze jedna osoba. Ja. Mam zamiar wytłumaczyć wszystko Korneliuszowi i radzie – na te słowa moje serce zabiło szybciej. Bałam się, że coś może pójść nie tak.

- Albusie – odezwał się Alastor siedzący na krańcu stołu. – Pozostaje jeszcze sprawa przenosin Pottera

 - Właśnie do tego zmierzam, Alastorze – odpowiedział gładząc swoją długą, siwą brodę. – Jest potrzebnych nam kilku chętnych do przenosin Harry’ego – jak na zawołanie dziewięć rąk wystrzeliło w górę. Widziałam, że jeszcze więcej osób jest chętnych, ale widząc tak dużą liczbę osób, opuścili ręce.

- A więc będzie te dziewięć osób – Dumbledore wskazał ręką na grupę uśmiechniętych ludzi. Wśród nich znajdowali się Remus, Nimfadora, której najeżone włosy połyskiwały fioletem, Strugis Podmore, czarodziej o słomianych włosach, Szalonooki, Kingsley mający w uchu złote kółko, Elfias Doge, Dedalus Diggle, Emelina Vance, która miała na głowie szmaragdowozielony kapelusz oraz Hestia Jones, czarnowłosa kobieta o zarumienionych policzkach.

      Otworzyłam buzię by wyrazić chęć do przenoszenia Harry’ego, lecz Szalonooki machnął ręką.

- Nie ma mowy, Scarlett. Dopiero co byłaś nieprzytomna – odezwał się i popatrzył na mnie karcąco.

- No i co z tego – wzruszyłam ramionami wzburzona. Ja też chciałam się spotkać z moim chrześniakiem. To nie sprawiedliwe.

- Poza tym… – odezwał się mężczyzna, który jedno oko miał czarne i paciorkowate, a drugie duże, okrągłe i niebieskie. – Jesteś zbyt emocjonalna.

- Ja? – spytałam zszokowana po czym prychnęłam. – Nie wiesz o czym mówisz, Alastorze. Ja umiem trzymać emocje na wodzy i jestem bardzo opanowaną osobą – większość osób wybchnęła śmiechem.

-  Taa…. – odezwał się Syriusz. – Scarlett ty jesteś bardzo emocjonalna. Nie mówię, że to źle, ale biłaś się z Malfoyem po tym jak nazwał Lily… Sama wiesz jak.

- Zasłużył. Ty i James także chcieliście mu dołożyć, ale was wyprzedziłam – odezwałam się.

- Tak – odezwał się Severus szorstkim głosem. – A później Malfoy chodził z limem na oku tłumacząc się, że przecież dziewczynie i to jeszcze młodszej by nie oddał – parsknął ironicznym śmiechem,

- Widzisz, Scar? – popatrzył na mnie ze zwycięskim uśmiechem Szalonooki. – Temat zamknięty.

- Ale trzeba też będzie jakoś wybawić Dursleyów z domu. Mówię wam, że nie byliby zadowoleni, gdyby dziewięcioro czarodziejów pojawiło się w ich domu. Są uprzedzeni – powiadomiłam ich.

- Nie ma sprawy. Ja mogę to zrobić – zaproponowała Tonks przeczesując palcami swoje najeżone, fioletowe włosy. – Ale jak? – spytała. Zmrużyłam oczy zamyślona, a po kilku sekundach wykrzyknęłam:

- Wiem! – wszyscy spojrzeli na mnie zaciekawieni. – Wyślij im pocztą mugoslką informacje, że zostali zwycięzcami Ogólnokrajowego Konkursu na Najlepiej Utrzymany Podmiejski Trawnik.

- Genialne – powiedziała Tonks z błyszczącymi oczami, po czym wyciągnęła zza pazuchy pergamin.

- Tonks – popatrzyła na mnie. – Radziłabym ci napisać ten list na zwykłej kartce.

- Och, tak. No to później - wyszczerzyła zęby w uśmiechu i z powrotem schowała zwitek pergaminu do wewnętrznej kieszeni szaty.

- Pozostaje jeszcze sprawa transportu –zauważył Remus, a wszyscy zwrócili oczy ku niemu. – Harry przewspaniale lata na miotle, więc moglibyśmy…

- Ale nie może być widziany – odezwał się Alastor.

- Ma pelerynę niewidkę – odpowiedział mój przyjaciel, który założył ręce na klatkę piersiową.

- Może mu spaść w czasie lotu – zauważył Syriusz.

- Więc może by go zakameleonować – zaproponował mężczyzna o kwadratowej szczęce – Strugis.

- Tak, to jest dobry pomysł – przyznał Alastor.

- Więc wszystko gotowe – klasnął w ręce zadowolony Dumbledore.

***

      Tupałam nogą i wpatrywałam się niecierpliwie w stary, dębowy zegar, który wskazywał godzinę osiemnastą. Wypuściłam powietrze z ust i jęknęłam pocierając dłońmi skronie. Czułam na sobie wzrok Syriusza. Zaczęłam kiwać się na krześle na jego dwóch nogach i zaczęłam stukać paznokciami w blat stołu.

- Nie denerwuj się tak. Pewnie niedługo przylecą – próbował mnie uspokoić rozbawiony Syriusz.

- Niedługo, niedługo – przedrzeźniałam go. – Nie ma ich już dwadzieścia minut – mój ukochany wybuchnął śmiechem. – Co w tym takiego śmiesznego?

- Rozumiem gdyby nie było ich godzinę czy więcej, ale dwadzieścia minut? – nastąpił kolejny wybuch śmiechu, a ja wzięłam leżącą na stole babeczkę i rzuciłam nią w Syriusza, który po chwili patrzył na mnie z przerażającą miną. Jako jedyni zostaliśmy w kuchni, reszta była w salonie. Łapa ruszył ku mnie z zawadiackim uśmiechem po czym przerzucił mnie sobie przez ramię, a moje oczy rozwarły się w niemym przerażeniu.

- Co ty… - po chwili Syriusz zaczął wspinać się po schodach i wszedł do pokoju, w którym mieszkałam, po czym zdjął mnie ze swojego ramienia i usadziła na łóżku, po czym wziął gitarę akustyczną stojącą w rogu, założył ją sobie na ramię i usiadł koło mnie.

- Bardzo brakowało mi naszego wspólnego śpiewania – odezwał się. – Śpiewania o tym co czujemy – po chwili usłyszałam rozchodzącą się po pomieszczeniu muzykę.

♪

      Ja zaczęłam śpiewać pierwsza. Z moich ust, niepostrzeżenie wypłynęły słowa, które chciałam przekazać za pomocą piosenki.

-          Picture perfect memories scattered all around the floor
Reachin' for the phone cause I can't fight it anymore
And I wonder if I ever crossed your mind
For me it happens all the time

It's a quarter after one, I'm all alone and I need you now
Said I wouldn't call but I lost all control and I need you now
And I don't know how I can do without
I just need you now

      Uśmiechnęłam się do Syriusza, który cały czas grał na gitarze. Po chwili wstał i podał mi rękę na moment przestając grać, a potem znów uderzył palcami w struny i patrząc mi prosto w oczy zaczął:

-          Another shot of whiskey can't stop looking at the door
Wishing you come sweeping in the way you did before
And I wonder if I ever crossed your mind
For me it happens all the time

      Syriusz popatrzył mi prosto w oczy, a mi wydawało się, że widzę w nich bezgraniczną miłość. Podszedł do mnie tak blisko, że między nami była tylko gitara, a z naszych ust, w równym czasie, wypłynęły słowa:

-          It's a quarter after one, I'm a little drunk and I need you now
Said I wouldn't call but I lost all control and I need you now
And I don't know how I can do without
I just need you now

Zaśpiewaliśmy to dwa razy, po czym, po małej przerwie, śpiewać zaczęłam ja:

-          Guess I'd rather hurt than feel nothing at all
It's a quarter after one I'm all alone and I need you now

      Syriusz pogłaskał mnie z czułością po policzku i nie przestał wpatrywać mi się oczy. Podziwiałam jego piękne, szare tęczówki, w których widziałam odbicie moich – błękitnych, a Syriusz zaśpiewał:

-          And I said I wouldn't call but I'm a little drunk and I need you now

      Mój ukochany przestał grać, podszedł do mnie i złapał mnie za ręce nie odrywając wzroku od mych oczu, po czym oboje zatonęliśmy w swoich słowach:

And I don't know how I can do without

I just need you now

I just need you now

Ooo, baby, I need you now

      Gdy przestaliśmy śpiewać Syriusz zdjął gitarę z ramienia, a ja szybko pocałowałam go w policzek, na co on uśmiechnął się zadowolony.

- To było piękne – szepnął.

- Bo prawdziwe – odpowiedziałam. – No… Przynajmniej z mojej strony.

- Scar – westchnął i popatrzył mi w oczy łapiąc za ręce. – Przez czternaście lat, nie byłoby dnia, w którym bym o tobie nie myślał. Za każdym razem miałem nadzieję, że tak po prostu wejdziesz przez drzwi i wszystko będzie jak dawniej. Zastanawiałem się czy ty myślisz o mnie tak często jak ja o tobie…

- Nie byłoby takiego dnia, w którym bym o tobie nie myślała… -zaczęłam lecz Syriusz popatrzył na mnie znacząco.

- Gdy tylko się budziłem chciałem zobaczyć twoją piękną twarz i poczuć twój dotyk, twój zapach, twoje usta… Potrzebuje cię blisko siebie Scar. Może to trochę egoistyczne, ale bez ciebie wszystko jest inne. Gorsze… Ty jesteś moją miłością, życiem i nadzieją. Dla ciebie chcę żyć i… - przerwałam jego wyznanie i rzuciłam mu się w ramiona, a on pocałował mnie tak romantycznie jak jeszcze nigdy, a był to nie lada wyczyn biorąc pod uwagę, jak mnie całował.

***

      Rozdział nie wnosi zbyt wiele i może jest za krótki, ale mnie się nawet podoba. Może nie tak bardzo jak poprzedni, ale wydaje mi się, że jest niezły. Przy piosence słowa Scarlett pisane są kursywą, a Syriusz tłustym drukiem. Z poczatku nie wiedziałam co zrobić z tą piosenką, jak ja opisać, ale po prostu musiała być. Chyba nie jest tak źle, co nie? Ta nutka to link do muzyki. A no i jest nowy szablon :) Jak wam się podoba? Bo mi strasznie. Jest obłędny <3 Za jego wykonanie dziękuję serdecznie Elfabie :* Dedykacja dla AnyRosy. Nie muszę tłumaczyć dlaczego, kochana. Ty wiesz :*